Morgana en España.

Vouvos contar hoxe un conto de nadal, o conto da doutora Morgana:

Morgana quixo ser doutora dende que tiña 6 anos. Soñaba con vestirse de branco e dicirlles aos nenos “di: AAAAH”, como facía con súa irmá mentres lle abría a boca cun pau de xeado. Non podía esperar aquel momento de escoitar o corazón da xente con aquel aparello tan estraño e así poder curalos raiando cun bolígrafo nun papel, simulando receitar medicamentos ideais para enfermidades imaxinarias. Quería salvarlle a vida á xente!

Pasou días enteiros coas súas noites incluídas estudando termos que nunca antes escoitara, diagnósticos que lle resultaban case imposibles de concretar e síntomas que cría inexistentes. Non todo eran catarros, tiritas e ósos rotos como cando tiña 6 anos, pero despois de varios anos de dedicación e esforzo, Morgana puido por fin poñer a bata branca e colgar dela aquela tarxeta que facía realidade o soño da súa vida. Era a doutora Morgana.

Un día volvendo para a casa, xa tarde, Morgana topou cun home moi malo e moi bébedo que tiña moita forza e que, berrando moito, a obrigou a facer cousas que ela non quería para logo deixala alí tirada na rúa.  

Morgana era unha muller moi valente que nunca tiña medo a nada e a pesar do sucedido co home malo ela sabía que tiña que seguir adiante, así que cando soubo que ía ter un fillo dun home que a maltratara decidiu que era mellor paralo a tempo, porque ela non estaba preparada para ser nai nesas condicións. Mentres, nunha cidade cuns edificios moi grandes chamada Madrid, un feixe de homes fascistas e vellas machistas reuníase para aprobar o que ía ser a lei contra o aborto, que é unha nova lei que di que as mulleres españolas que quedan embarazadas teñen que ser mamás queiran ou non, e da igual se se poñen en perigo a elas mesmas, se no feto se observan malformacións ou se sofre algunha enfermidade que lle vaia impedir levar a cabo unha boa vida cando naza.

Pois ben, despois de que este goberno retrógrado aprobara unha lei máis restritiva que a que había en 1985, Morgana comezou a ver na tele a políticos (homes malos) falando sobre o que a ela lle parecía ser unha broma: “Esta ley defiende y protege a la mujer” boureaban, “hay que situar a la mujer en el siglo XXI” ouveaban, “os habéis quedado en el siglo pasado” dicíanlles aos da oposición (que tamén eran homes malos). Morgana preguntábase porque facían iso, porque dicían que abortar era un asasinato e logo asistían a eventos nos que o principal entretemento era torturar ata a morte a un animal, como podía ser un touro. Ela non entendía nada, non sabía porque non lle permitían decidir sobre o seu propio corpo, sobre o que sería ou non o seu fillo, pero o que si sabía era que estaba obrigada a ser mamá.

Pasado un mes, Morgana xa non puido seguir sendo doutora porque o home para o que traballaba, un home tamén malo, non quería perder cartos cunha empregada que estaba de baixa, así que o que fixo foi despedila, e como o xefe de Morgana tamén é español non lle tivo que pagar nadiña por facelo.

Uns meses despois, Morgana tivo que pagar moitos cartos para poder pagar a sanidade, que era xa privada, e foi mamá dun neno moi lindo, cos ollos verdes e os cabelos rubios. Este neno, nacido por suposto en España, supoñíalle a súa nai un gasto moi grande dun diñeiro que ela non tiña, porque non atopaba un novo traballo e o goberno, que era o culpable da súa situación, non lle prestaba axudas económicas, ao contrario, o que facía era subir os impostos e as facturas, e chegou un día no que Morgana xa non podía pagar nada máis porque nin sequera tiña con que darlle de comer ao seu neno, así que os homes malos decidiron quitarlle a casa e deixala tirada na rúa, como fixera aquel primeiro home malo. 

Morgana non estaba disposta a que o seu neno -o neno que lle obrigaran a parir- medrase na rúa e non puidese ter acceso a unha educación pública e de calidade, sabía que era inxusto o que lle estaban facendo e quixo protestar, así que un día asistiu a unha manifestación na que había moooita xente enfadada cos homes malos. Estes, que agora tiñan moito medo, decidiron que non querían escoitar o que esta xente lles pedía, así que o que fixeron foi pagarlles a uns homes malos moi hipócritas que ían vestidos de negro e levaban cascos e paus nas mans para que detivesen a aquelas persoas que reclamaban os seus dereitos. Foi un deses homes o que lle pegou a Morgana ata deixala, como aquela noite fixera aquel primeiro home malo, tirada na rúa.

Pero a Morgana non a matou só un policía, a Morgana matouna o seu país e o feixe de fillos de puta que o gobernan.

Bo Nadal.

L.

Como dixo un artista, 

existen 4 artes: 

a poesía, a música, a pintura, 

e como orixe e culminación de todas elas, 

a dor. 

Laura Mosquera.

Eh, papá!:

Non recordo os primeiros anos contigo. De como me poñías cabeza abaixo ou me deixabas colgada da barra das cortinas só sei o que as fotografías me din, e diso fai 16 anos xa. Aínda podo verte sentado no sofá con Perliña enriba, sacando os gatiños de dentro do coche antes de ir traballar ou lendo aquel libro de Como deixar de fumar, pero se me paro a pensar, creo que o primeiro recordo que teño de ti e esperándome á saída o meu primeiro día de colexo, e dese van seguidos moitos outros. 

Recordo como me ensinaches a andar na bici e como me levaches no colo á casa cando caín e desfixen as rodillas, como me ensinaches a nadar no río, a andar en patines, a xogar ao xadrez, ás cartas e ao dominó. Nunca deches feito nada bon de min ao baloncesto, e as únicas veces que conseguin meter a pelota polo aro foi porque ti me subías nos brazos, pero... si que conseguiches que recuperara volleyball despois de todo un verán xogando diante da casa! E sempre te recordo facéndome escachar coa risa, motivándome, dicíndome que todo ía ir ben se o facía como eu sabía, dándome impulso e animándome a continuar con todo aquilo que comezaba. Tamén reñéndome por deixar as luces encendidas, por tardar moito en ir á cociña, para evitar que me equivocase ou por non poñer interés nalgunhas cousas, pero sei que nunca me reprochaches nada e que sempre que me chamaches a atención foi porque sabías que necesitaba volver ao rego, que me facía falta que me puxeran as cousas claras. E se che gardo rancor por algo, só é por tódalas veces que me roubaches as zapatillas cando estaba descalza... víngome sacándoche fotos mentres durmes. 

Encántame levarche a contraria e discutirche cousas absurdas poñéndoche argumentos tan relevantes como "nah" ou "que non que... eu non o vexo así", porque a verdade é que sempre que debatimos algo aprendo moito de ti, aínda que non cho pareza. E din que nos parecemos, que son clavadiña a ti... Quen me dera. O que está claro é que compartimos o amor polas tatuaxes e un gran talento vocal! Ou... non era iso? :)

Hoxe, aínda que pareza mentira que aguantases tantos anos cunha filla coma esta, cumples 51 anos, e o mínimo que podo facer (xa que este ano non creo que vaia haber debuxo...) é agradecerche todo o que levas feito por min: grazas por todos os valores que me transmitiches, os consellos que me deches, a paciencia que demostraches ter comigo, todo o tempo que me dedicaches e toda a comprensión que me demostraches. Porque se dalguén aprendín as cousas importantes da vida, foi de ti, e se de algo estou realmente orgullosa hoxe en día, e de ser filla túa. 

Moitas felicidades, papá!

Ah! E... ten coidado coa porta do forno, que vas foder a rodilla! 

L.

Adoutrinamento nacionalista na ensinanza... ?

"Galicia Bilingüe ha constatado que el adoctrinamiento en la enseñanza también persiste y os lo va a mostrar. Después de ver esta PRESENTACIÓN (clicar para ver) vosotros también sabréis hasta qué punto esto es así."

E así comezan os de Galicia Bilingüe cubríndose de gloria e tratando aos Equipos de Normalización Da Lingua coma se fosen os Illuminati. Deixeivos aí arriba a presentación, pero son máis de 70 diapositivas e son consciente de que lelas é demasiado traballo para levar a cabo nas horas que dedicas a estar no ordenador, así que deixo aquí abaixo unhas capturas de pantalla que vos darán unha idea de que vai a cousa. Comezamos polas presentacións:

Comezan xa deixando claro que, a pesar de ser claramente  bilingües, a normalización lingüística nos centros de ensinanza son claramente un atentado contra a sociedade. 

Galicia Bilingüe, traducindo ao español webs en galego para unha "maior difusión fóra de Galiza". Son eles, os mesmos que defenden o bilingüismo na Administración pública, xa ves ti... Hipocrisía? Onde?

Debería estar prohibido traducir este tipo de cousas...

Aquí pasan a falar da páxina web da Coordinadora Galega de Equipos de Normalización e Dinamización Lingüística, onde hai uns vídeos sobre "O que vai supoñer o decreto". A foto fala por si mesma. 

COMO SE VOS OCORRE DEIXAR QUE OS ALUMNOS DEFENDAN A SÚA LINGUA EN HORAS DE CLASE? INCONSCIENTES...!

Logo hai unhas cantas diapositivas que podedes ver na presentación (da 31 á 45) nas que mostra un blog dun centro educativo a favor do galego. Nelas atacan tanto ao blog como ao coordinador do Equipo de Normalización acusándoos, entre outras cousas, de ter unha conduta violenta, radical, combativa. Mirade esas diapositivas, por favor. Despois disto, aclaran os de GB:

Unhas diapositivas máis adiante (a partir da 64) describen o que eles queren facer ver nuns vídeos do Equipo de Normalización dun centro educativo diferente: volvemos entón á conduta radical e combativa, esta vez da man dunha canción de Dios ke te Crew, Herdeiros da dictadura.

Velaí van outras máis:

As imaxes falan por elas mesmas. Déixovos tamén aquí a denuncia e investigación que parece estar levando a cabo esta penosa asociación españolista. Dende aquí, igual que fixeron dende Centeás, tamén volo agradecemos, campións! 

Laura

Nunca Máis

Hoxe fai 11 anos que unha enorme catástrofe ecolóxica, o Prestige, arrasaba as costas galegas. Hoxe, non hai implicados, non hai culpables, tódolos acusados son absoltos. Esta lamentable sentencia é unha farsa, un insulto e un despropósito. Con ese petroleiro afundiu tamén a xustiza. Este país da moita pena. 

Non teño nada máis que dicir.

Nin olvidamos, 

nin perdoamos. 

               






#NuncaMáis

Remember, remember...

Lembren, lembren o cinco de novembro. Conspiración, pólvora e traizón. Non vexo a demora e sempre é a hora de evocala sen dilación. Pero que foi do home? Sei que se chamaba Kay Fox e sei que en 1605 quixo facer saltar polos aires o parlamento británico. Pero quen era realmente? Como era? Dinnos que lembremos os ideais, non ao home, porque ningún home pode acabarse: poden detelo, poden matalo e poden esquecelo, pero catrocentos anos máis tarde os ideais poden seguir cambiando o mundo.

Eu vin cos meus propios ollos o poder dos ideais. Vin xente matar por eles e morrer por defendelos. Non se pode bicar un ideal nin tocalo ou cazalo. Os ideais non sangran, non sofren e tampouco aman [...]

                                                 

A vida é marabillosa.

(Grazas, Alba, pola foto :)

A vida é marabillosa.

[...]

Mentira, a vida e unha gran merda pinchada nun pau de eucalipto, unha boleira  tan grande e tan exposta ao sol que abafa incluso tres parroquias (tamaño Duarría) máis aló de onde está depositada dita frasca. Pero aínda sendo unha boleira de tanto calibre, é unha porcallada das marabillosas.

Hoxe podes estar xenial e mañá o mundo pode caérseche aos pés, por iso hai que aproveitar os pequenos detalles da vida. Detalles como saír da casa ás oito ou nove da tarde e cheirar a terra que comeza a humedecerse co orballo da noite. Erguerse un sábado pola mañá e sentir o aroma a café dende a túa habitación ou abrir un libro por primeira vez e pasar as follas rápido para percibir o olor a tinta, a papel, a novo. E o olor a gasolina, ou a algo acabado de pintar, ou ás faíscas do Lume Novo.

Mirar ao ceo e darte de conta de que, aínda que parecía negro, hai millóns de estrelas. Ir ao baño despois de horas aguantando, abrir a neveira e que haxa algo rico e listo para comer ou meter a man no peto e atopar cartos. Que nas mesas dos bares haxa panos de papel de verdade, e non deses que aínda que son moi amables e che dan as grazas pola visita, son completamente impermeables e te obrigan a limparte aos pantalóns. Comer chocolate (con ou sen pan :), falar unha tarde de moito frío e que saia vapor da túa boca... e a risa, ter ou provocar en alguén un ataque de risa dos fortes, dos que fan saltar as bágoas e doer o abdome.

Chegar ás seis da mañá e deitarte con ese pitido nos oídos que che recorda que foi unha boa festa, o ruído que se produce ao roer unha mazá, ou o das landras e as follas secas rompendo ao camiñar por unha carballeira no outono. O ronronear dun gatiño sobre o teu colo e o son das burbulliñas de embalar ao estoupalas cos dedos.

Vivo aproveitándome dos pequenos praceres da vida, e non só dos que me regalan o olfacto, a vista ou o oído, senón tamén da cama, xa que a maioría dos praceres se atopan entre as sabas e o colchón. Espertar e saber que aínda che quedan moitas horas para durmir, pensar que ao día seguinte é luns, e que sexa domingo. Abrir os ollos no medio dun soño agradable e ser capaz de volver durmir e continualo. Meterse na cama con sabas novas... e o maior pracer de todos, de TODOS: intentar durmir un día de moita calor e darlle a volta a almofada para apoiar a cara no lado frío. 

Hai máis froita no champú dos ricos que no froiteiro dos pobres. - Los Edukadores

L.

Incompetentes asalariados.

Xa é setembro. De feito xa está rematando o mes e o instituto xa empezou fai unha semana. O instituto, ese centro no que vas ser educado por unha serie de persoas cuxa formación ten como obxectivo dominar certos coñecementos e saber transmitilos, xunto con outros principios básicos como son a ética e a moral.  Ademais, contas co privilexio de que o teu traballo do día a día vai ser avaliado dunha maneira xusta e razoable, xa que non se trata de memorizar, senón de adquirir coñecementos que che van ser de utilidade nun futuro. JAH!

Incompetentes cun salario fixo. Fascistas cun xiz na man. Xente obediente que o único que mostran ante as inxustizas é a indiferenza. Iso nos ensinan, a chapar. Non nos axudan a pensar por nós mesmos, a loitar polo que queremos. Non nos ensinan a desobedecerlle a un sistema que ten como obxectivo destruír o ensino público, privándolles a moitos rapaces de optar a uns estudos e un traballo digno o día de mañá. Sociedade de clases? Que va, se somos todos iguais. 

E que esperas deles, se nin sequera lles gusta o seu traballo. Abúrrense, detestan aos seus alumnos (algún alumno ten complexo de profesor tamén), non lles interesa nada nin ninguén. Falemos do prototipo de profesor actual: “Bos días, páxina 123 por favor” (educación ante todo). Xa esta, iso é o único que vai dicir que sexa da súa propia colleita, o demais consiste en dicir o mesmo que pon o libro pero metendo polo medio algún toque persoal estilo “ehhhh” ou “de acuerdo?” que fagan a clase amena e interesante.

 Agora falemos do sistema de ensino actual: Chapar, exame, nota. Chapar, exame, nota. Media aritmética, e outra vez. Chapar, exame, nota... Logo fas selectivo, que son unha serie de exames onde claramente se demostra todo o que sabes e o preparado que estás, e veña, métete na carreira se podes. E se tes aptitudes pero non tes cartos, pide unha beca. Wert e os seus lambecús encárgase persoalmente de revisar tódalas solicitudes unha a unha e ser obxectivamente crítico no momento de concedela ou non. Seguro que cha dan.

Non vos asustedes, estou esaxerando. Non todo o persoal docente é igual de inútil. Sempre vai haber un profesor que pareza súper guai, que lle coma a cabeza aos rapaces respecto a uns ideais, que os impulse a queixarse e a desobedecer e que logo non se responsabilice dos seus actos. Revolucionarios de cartón pedra hainos en todas partes. Ou ese outro que non respecta aos seus alumnos e os humilla diante de toda a clase, facendo que perdan o interese pola materia que imparte. Imbéciles arrogantes tamén os hai en todas partes.

Agora en serio, non todos son iguais. Aínda que a maioría do tempo o pasei con incompetentes, unha das cales me fodeu este curso académico por non saber facer o seu traballo de orientar (facendo xusto o contrario), tamén tiven moita sorte en canto a outros profesores. Persoas que, ademais de ensinarme literatura galega ou filosofía (materias non escollidas ao azar), intentaron que evolucionase como persoa mostrándome que a vida non sempre é como eu quero, que teño uns dereitos como persoa e debo defendelos, porque agachando a cabeza a xustiza non ven soa; que se traballo e me esforzo, podo conseguir o que me propoña. Persoas que intentaron coñecerme e algunha que, aínda hoxe, intenta que aproveite e desenvolva as miñas virtudes artísticas. Profesores que me animaron a seguir adiante, a loitar polo que quero ser na vida e a valorar a cultura e a sociedade que me rodea. E mereceu a pena aguantar a sete ou oito imbéciles, porque os dous ou tres restantes eran realmente boas persoas. Grazas, de verdade.                                                                  

Laura

Galiza

Todo na miña terra é paisaxe
Menos traxe,
paxe
e garaxe. 
                                      
Versos de Unicornio de cenorias que cabalgas os sábados, do Colectivo Ronseltz

Tempus fugit.

Despois deste tempo, se é que sabedes algo de min, seguro que vos estades preguntando que serie de atentados contra a humanidade pode transformar a unha criatura que só come e caga, nunha persoa tan horrible coma min, coas ideas que me acompañan. Pois ben, teño que comunicarvos que non é problema meu, senón que é xeracional e vouvos explicar as circunstancias que nos levaron a el.

A nosa infancia comeza cos teletubbies, que son catro criaturas de xéneros indefinidos que, non contentos con ter nomes como “Po” ou “Lala” e ter un televisor incrustado no abdome, falan como se inxerisen estupefacientes diariamente, depositados (na miña opinión) por esa aspiradora nas teletorradas esas que almorzaban. Pola aspiradora... ou polo pequeno ese que decapitaron para facer o sol. Oe, que polo menos usaron a cabeza e non o cu, todo un detalle.

Vale, ata aquí normal, cada un que se meta o que queira, pero e que logo empezamos o colexio e aí as cousas empezan a poñerse chungas. Para comezar, obrígannos a comprar plastilina. Esa substancia que, sexa da cor que sexa, vai acabar mesturándose con todo o resto da gama cromática ata dar cor negro. Porque sexamos honestos, ti pensabas que podías separar as cores cando quixeras, pero rematabas cunha bola noxenta que lle intercambiabas amablemente ao compañeiro do lado polo seu taco de plastilina aínda intacto. E parece un xogo inocente de nenos, pero eu vin a algunha pequena comerse plátanos de plastilina, e algo ten que ter esa masa, porque cando chegaba o médico e nos pinchaba, a plastilina funcionaba como placebo. E si, ao mellor son paranoias miñas, pero que me dis do Fluor-kin? A todos nos mandaron ao baño enxaugar a boca con ese líquido rosa, e todos o acabamos tragando, agora non vos queixedes.  Igual que todos comimos algunha vez os palotes con papel. A parte nutritiva da golosina estaba na celulosa!

Logo había outros detalles, como eses punzóns que incitaban á violencia ou o xogo das cadeiras, ese xogo que nos obrigaba a camiñar co cu ladeado, así como a Duquesa de Alba na actualidade. Que mal rollo. O bo do colexio, era chegar a casa e cebarnos a nocilla mentres víamos Gatocan, Shin Chan ou Dragon Ball. Aquelo si que eran debuxos e aprendíase con eles, e non os de agora. E a nocilla, que nocilla! Non como agora, que grazas a ese fenómeno denominado “crise económica” nos vemos obrigados a mercar unha nocilla de marca “Hacendado” que nin sequera se pode untar do sólida que está. E máis tarde, chegou esa idade chamada adolescencia, esa etapa na que todos nos poñemos estúpidos perdidos.Con ela chegou a ESO e, moi ao noso pesar, introducíronnos nun instituto cheo de profesores que nos levaban 3 cabezas de altura, e de rapaces maiores ca nós que fumaban na porta do centro aos que lle tiñamos moito medo. E nós, sabia especie evolucionada, corríamos cara as portas facendo tapóns humanos. Así tres ou catro cursos eh! Uns anos nos que a liberdade se alcanzaba cando te desfacías daquel parte que levaba escrita a túa falta de asistencia/orde a clase.

Eran anos bos, as SpiceGirls xa non soaban na radio e David Civera estaba esquecido, pero non eran anos eternos (excepto para Jordi Hurtado). Despois todo empeorou: o Xabarín xa non tiña cancións como “Estou na lavadora”, Pemán xa non daba o tempo na tele, o reggaeton chegaba aos nosos oídos, Belén Esteban operaba o fociño e o Tuenti transformábanos en canis. O logo de Antena3 pasou a ser laranxa e deixaron de emitir Pratos Combinados na galega! Con esta vida tan dura os adolescentes coma min optamos por conservar a esperanza de que a carta de Hogwarts chegara a nosa casa. Pero esta carta nunca chegou e o que nos queda a todos é seguir cara adiante asimilando a idea de que seremos pais duns rapaces que serán tan estúpidos coma nós ou máis! Pero... ser pai ou nai non é fácil e ao mellor chegamos a ser tan inútiles que nin iso sabemos facer, porque para ser pai hai que ter ben claro que só hai dúas letras que dominan a túa vida como proxenitor. Dúas letras! Da igual o que o teu fillo che escriba nun SMS, pode contarche que perdeu un ollo enfrontándose a un antidisturbios ou mesmo pode aparecer o alcalde do pobo na túa porta dicíndoche algo como “a túa filla xa debe de ir moza e ti tes a contribución sen pagar”. Se es un bo pai, farás uso desas dúas letras e diraslle “Ok”.

E ser nai é incluso máis difícil! Porque non sei vós, pero eu estou segura de que cando diga “a que vou eu e o atopo” non o vou atopar. E se non atopas cousas perdes o teu dereito como nai, e punto. Igual que se non sabes cambiarlle o xénero sen criterio ás palabras chave dunha situación. “Pero que secuestro nin que secuestra, a que vou eu e o atopo!”.

Un máis un non sempre son dous.

Odio as matemáticas, e ti estou segura de que tamén.. As matemáticas só nos supoñen ecuacións, incógnitas, problemas e solucións. Quizais o noso verdadeiro problema non é o que o libro de matemáticas nos plantexa, ao mellor o problema que nós temos é que non nos damos de conta de que son os números os que rexen o Universo, de que son importantes para absolutamente todo. Pero hai algo peor: os números son fríos, exactos e calculadores. 

Sempre optamos por dicir que os números son só iso, números. A cousa cambia cando son eses números os que significan que non poidas dar unha aperta a quen queres ou vivir ao lado de quen queiras. Os números, que de primeiras tendemos a crer que non importan nada, son os que poden destruír todo aquilo que queres, facendo que abandones os teus soños. Aquilo que levas querendo ser dende que eras un neno, pode que nunca máis chegue a ser algo máis alá de un soño, e iso determínao un número.

Son eses mesmos números a distancia que nos impide ver cada día a alguén, son ese peso que marca a báscula, son as túas notas e cualificacións, eses 18 anos que determinan a túa madurez aos ollos da xente, sen importar o que vivises nun pasado. Os números son as horas, as datas, as estacións do ano, as cancións dun disco. Son o frío e o calor que faga, sen importar o que ti sintas por dentro.

Os números son demasiado crueis. escóndense detrás das persoas e van matándoas aos poucos, pero o que os números non poden calcular son as ilusións, os amores, os medos e as esperanzas que esas persoas albergan.

Para previrnos de todo isto, supoño que dende pequenos nos ensinan que hai problemas, ecuacións e contas sen solución, porque ás matemáticas non podemos nin enganalas, nin destruílas. Sen embargo, hai cousas máis fortes que eses números. Porque da igual a distancia que vos separe se te están esperando, porque o importante non e o peso que marque unha báscula, senón como te sintas contigo mesmo. A túa madurez ou a túa intelixencia non veñen definidas polos números, senón polos teus actos. E estes actos están completamente na túa man, decídelos ti en cada momento. porque o importante non é a hora, é como brilla o sol nese momento. O máxico das datas non é o número, senón o recordo, a pegada que deixan en ti. E qque a importancia dun disco non reside no número de cancións que contén, senón no que cada unha delas che fai sentir. 

L.

Largade!

[Tradución dun artigo de Risto Mejide en El periódico.]

Largade dunha vez. Largade, si. Os que trincades, os que trincastes, os que permitistes que outros trincaran e os que aínda hoxe non facedes nada por que se deixe de trincar. Todos. Sobrades, de verdade, deixádenos en paz dunha puta vez.

Dades ASCO. A vosa falta de vergoña levou a nosa ata límites que xamais deberíamos ter coñecido. E agora cubrídesvos o cu entre vós, un cu que tedes tan sucio que ata as pústulas da vosa ignorancia vos invadiu o cerebro, e xa non é posible distinguir as vosas declaracións recheas de merda da peste que emana dunha bosta común.

Calade. Calade dunha vez. Deixade de contaminar os medios, as noticias e o noso estado de ánimo. Deixade de facer comunicados e rodas de prensa, disolvede tódolos acordos, deixade atrás os vosos privilexios e saíde coa cabeza ben baixa e as mans en alto.

Deixade de desanimar á xente. Deixade de dicirnos que todo foi pola nosa culpa. Deixade de tomarnos por imbéciles. Ah, e non vos atrevades a volver dicir que sodes un reflexo da sociedade na que vivides. Que se roubastes foi porque volo puxeron diante. Que sodes vítimas dun baleiro legal, dun entorno corrupto e dunha dubidosa moral. Que sodes reflexo da xente, representantes elixidos polo pobo. Vós non sodes pobo, vós sodes refugallos.
  

Devolvédeo. Devolvédeo todo. Os cartos, as propiedades, os cargos, as dietas, os sobresoldos, as comisións, a dignidade que aínda vos quede e a honra que algún día se supuxo que tiñades. E cando acabedes, devolvede a nacionalidade que se vos deu erroneamente. Porque non merecedes formar parte nin deste nin de ningún país. Non fagades nin as maletas, saltade pola borda, como as ratas, saíde nadando. E quen non saiba, que se foda. A dicir verdade, danos igual.

Pedide perdón. Desculpádevos. Ante todo aquel que votou. Ante todo aquel que pensa seguir votando. Porque eles crían nun sistema democrático que vós violastes, sodomizastes e puxestes do revés. Non, eu non vos concedo a presunción de inocencia, porque cando un deixa que certas cousas ocorran, acaba sendo cómplice aínda que só sexa por ignorancia, por desidia ou omisión.

E por último, largádevos, si, pero sen deixar rastro. Nin se vos ocorra nomear sucesores, nin xestores, nin primos segundos que quenten a vosa cadeira. Non teñades a cara dura de intentar deixar un legado, o voso único legado será a vergoña. E tampouco vos atrevades a interpoñervos NUNCA MÁIS entre a xente de ben e os seus lícitos obxectivos. Porque neste país aínda quedan cidadás, empresas e incluso algún político honrado que constrúe, que sigue loitando e que agora xa só ten unha misión: que non lles fodades a vida, que lles deixedes facer.   

Seguide crendo que non pasará nada, porque así quedara menos para que pase. 

L.

Hoxe, a 16 de maio, podo dicir que sobrevivín ao peor de 2º de bacharelato. Aínda me quedan uns días, pero xa volvo escribir pronto eh, XA VOLVO!

O Leo i Arremecághona

-Bueno, entonses que?
-Pois por aquí...
-Non me dighas!
-Digho, si. E ti que tal?
-Pois coma sempre, aínda vou safando.
-Coma min, hai que irlle indo.
-Aí aí! E logho, entón?
-Pois coma quen que.

E tumba que dalle, tal e cual pim pam, e dalle aínda outra volta! E volta que dalle, vai! E nun tris trás, plis plás! E punto, punto e coma!

-Vaia,, e logho que, que pensas ti?
-Que penso eu? Que si, non si?
-Ata che pode ser que sea...
-Había que aquelar.
-O que?
-O aquel.
-O de acolá?
-Bah, que sei eu. O asunto, o choio, a cousa, o tema...

E tumba que dalle, tal e cual pim pam, e dalle aínda outra volta! E volta que dalle, vai! E nun tris trás, plis plás! E punto, punto e coma!

-Quen o di? Dilo ti?
-Pois si.
-Quita de aí!
-Are you talking to me?
-De que? De que? Que pá, que pá?!?
-Oooooii... vamos andar mal xa dantes dempesar...
-Bah, pois nin pa ti nin para min, tampouco vamos discutir.
-Pois é verdá. Eh, aí falaches.
-Ben, quedamos niso.
-Queda así.
-Taló!
-Pois chao.
-Pois deica si.
-Marcho, que teño que marchare, que teño que ir a...

E tumba que dalle, tal e cual pim pam, e dalle aínda outra volta! E volta que dalle, vai! E nun tris trás, plis plás! E punto, punto e coma!


L. (a ver se volveramos ao tema estas vacacións...)

O mellor regalo da miña vida.

Adaptación dun discurso de Stacey Kramer.

Pensa nun regalo. Gustaríame que o imaxinaras na túa mente. Non é demasiado grande... Ten máis ou menos o tamaño dunha pelota de golf. Agora concíbeo todo envolto, pero antes de mostrarche o contido, direiche que este regalo vai facer cousas incribles por ti. Vai unir a toda a familia, e vai facer que te sintas máis querido e apreciado que en toda a túa vida. Vas estar en contacto con amigos e coñecidos que non vías dende facía anos, que te van encher de palabras bonitas e te van admirar.
Este regalo vai poñer en orde as cousas máis importantes da túa vida, vai redefinir o sentido da palabra "espiritualidade" e "fe". Vas entender dunha maneira diferente o teu propio corpo e vas ter unha forza e unha vitalidade única. Ampliarás o teu vocabulario, coñecerás xente nova e terás unha vida máis sá, e ademais pensa que vas ter vacacións de oito semanas nas que non farás absolutamente nada.
Comerás toda clase de pratos exóticos e recibirás camións de flores e chocolate. A xente dirache: "Ei! Véxote estupendamente! Fixéchete algo novo?" . Vas ter un suministro de por vida de boas drogas e vas ser inspirado, motivado...e humillado. A túa vida vai ter un novo significado: paz, saúde, serenidade, felicidade e equilibrio. 
Seguro que te estás preguntando cal é o precio a pagar. Tan só cincuenta e cinco mil dólares. É unha oferta incrible! Sei que xa estás morrendo de ganas de saber que é e onde podes conseguilo. "Pódese conseguir en Amazon? Ten o logo de Apple? Hai lista de espera?". Probablemente non.
Este regalo chegoume fai cinco meses, e cando estaba todo envolto víase máis ou menos así:

Sei que non parece moi bonito a simple vista. A súa forma final era esta:








É unha xema rara, un tumor cerebral: hemangioblastoma. Este foi o meu regalo, e é certo que agora estou ben, pero non che desexo este regalo e de feito estou segura de que ti tampouco o queres. Eu non cambiaría a miña experiencia por nada, porque esto alterou profundamente a miña vida dunha forma que non esperaba, así que a próxima vez que te enfrontes a algo inesperado, non desexado ou confuso, considera que quizais podería ser un regalo. 

L.

Mexamos por vós, dicide que chove.

E mentres, nos "informativos" contámosvos como Esperanza se fai cazatalentos, como Shakira ten un filllo que se chama Milan e non Milán e como nonseique asesino de touros fai nonseique coa súa vida.
Pero non vos imos contar só cousas que vos resulten interesantes, tamén vos imos educar con ela, que para algo serve. Tedes que aprender que só podes ascender cagando por riba dos de abaixo, que o camiño se fai pisando aos demais e que o éxito dunha persoa se esconde na miseria dos demais. Tedes que aprender que as boas accións só serven de algo se obtes un beneficio persoal, e que o importante eres ti, que os demais só están aí para que ti poidas beneficiarte dos máis ignorantes.

Aprendede que o máis beneficioso é roubar, pero que se o fas tes que roubar millóns e millóns, porque se roubas para que os teus fillos poidan levarse algo de pan á boca imos mandarte ao cárcere e deixaremos que os teus nenos morran de fame. E que a quen se lle ocorre roubar por necesidade! Estos pobres...Por certo, se te casas con alguén da "Familia Real" non roubes ata os dentes de ouro de teu sogro, a ver se van ter que tomar serias medidas e te eliminan da páxina da "Casa Real"!
E se por algunha casualidade eres desa xente rara que non rouba en España, será porque eres un empresario podre de cartos. Se o eres, deberías gañar máis fama doando moitos, moitos cartos a asociacións destas que axudan aos nenos negros, pero non lle vaias contar a naide que eses nenos ao mellor son irmáns dos que ti tes traballando dende os 4 anos nun barco fabricando zapatillas!
E se aínda eres un neniño e non sabes o que queres ser de maior, deixa de lado esas absurdas ideas de ser astronauta, bombeiro ou médico. O que tes que facer é ser profe, profe de relixión. Vale, ao mellor non eres ti moito deso da fe, pero iso non é importante, o que tes que facer é lamberlle o cú a un bispo para que che de traballo. Eso si, o traballo vai estar moito mellor pagado que os mestres que levan exercendo 30 anos da súa vida. E non tes porque facer tódalas horas que deberías, tómate un respiro, que contarlles mentiras a nenos fáciles de manipular é un traballo moi canso.
E se por algunha casualidade eres unha persoa normal, con traballo, casa e familia, non tes de que preocuparte. Ti segue sentado no sofá e sen protestar, que xa imos nós un día destes sacarche a casa e o traballo. A ver, telo que entender, o teu traballo tiña que darllo a un primo dun amigo de miña irmá, e pola casa non pagache 6 veces máis do que en principio acordaramos. É culpa túa.

Hai dous tipos de ditadores, os impostos e os elixidos, que son os políticos. - Bob Marley

L.

E de súpeto, espertei.

Hoxe soñei que todo era mentira, que non existían nin a guerra, nin a paz, nin os enfermos, nin as menciñas; que non existían as bandeiras nin as pombas mensaxeiras. Hoxe  soñei que todo era mentira, que non existían os parados por dereitos, que os políticos eran de plastilina e que non existía ningún desastre que non puidera amañar un xastre.

E de súpeto espertei, e cal foi a miña sorpresa cando na tele, no diario das tres, un home mataba aos seus fillos a paos para vingarse así da súa ex muller. De súpeto espertei e, coma se dun soño se tratase, vin que o mundo era un papel onde un home con poder pintaba garabatos para lavarse as mans despois. De súpeto espertei e, coma sempre, este fodido mundo, tan extraño como absurdo, tan cruel como taciturno, comezou a andar ao revés.

Hoxe soñei que todo era mentira, que no mundo non existía a desigualdade, que os nenos non morrían de sida e que non existían nin primeiros nin últimos por ser estranxeiros.

E de súpeto espertei e vin a catro individuos na tele pelexando polo poder, mentres na rúa un pobo escravizado buscaba no lixo algo que comer. E de súpeto espertei e vin como detrás dun movemento sempre había un porque, e vin a ditadores, máis que postos por vostede, matar en nome da paz.  E de súpeto espertei e, coma sempre, este fodido mundo, tan extraño como absurdo, tan cruel como taciturno, comezou a andar ao revés. 

E agora non sei cal é o soño nin cal é a realidade. Pensamos que imos sen dono, mais que falta de verdade. 
E non hai peor que o que non quere ver por moi duro que sexa mirar. Resúltame tan difícil crer que existe o destino cando todo o mundo baila e catro tiran dun fío...

E aínda que esta humilde entrada nunca vaia servir para nada, hoxe durmirei máis tranquila.

Texto orixinal: "De repente desperté" - Melendi