A vida é marabillosa.

(Grazas, Alba, pola foto :)

A vida é marabillosa.

[...]

Mentira, a vida e unha gran merda pinchada nun pau de eucalipto, unha boleira  tan grande e tan exposta ao sol que abafa incluso tres parroquias (tamaño Duarría) máis aló de onde está depositada dita frasca. Pero aínda sendo unha boleira de tanto calibre, é unha porcallada das marabillosas.

Hoxe podes estar xenial e mañá o mundo pode caérseche aos pés, por iso hai que aproveitar os pequenos detalles da vida. Detalles como saír da casa ás oito ou nove da tarde e cheirar a terra que comeza a humedecerse co orballo da noite. Erguerse un sábado pola mañá e sentir o aroma a café dende a túa habitación ou abrir un libro por primeira vez e pasar as follas rápido para percibir o olor a tinta, a papel, a novo. E o olor a gasolina, ou a algo acabado de pintar, ou ás faíscas do Lume Novo.

Mirar ao ceo e darte de conta de que, aínda que parecía negro, hai millóns de estrelas. Ir ao baño despois de horas aguantando, abrir a neveira e que haxa algo rico e listo para comer ou meter a man no peto e atopar cartos. Que nas mesas dos bares haxa panos de papel de verdade, e non deses que aínda que son moi amables e che dan as grazas pola visita, son completamente impermeables e te obrigan a limparte aos pantalóns. Comer chocolate (con ou sen pan :), falar unha tarde de moito frío e que saia vapor da túa boca... e a risa, ter ou provocar en alguén un ataque de risa dos fortes, dos que fan saltar as bágoas e doer o abdome.

Chegar ás seis da mañá e deitarte con ese pitido nos oídos que che recorda que foi unha boa festa, o ruído que se produce ao roer unha mazá, ou o das landras e as follas secas rompendo ao camiñar por unha carballeira no outono. O ronronear dun gatiño sobre o teu colo e o son das burbulliñas de embalar ao estoupalas cos dedos.

Vivo aproveitándome dos pequenos praceres da vida, e non só dos que me regalan o olfacto, a vista ou o oído, senón tamén da cama, xa que a maioría dos praceres se atopan entre as sabas e o colchón. Espertar e saber que aínda che quedan moitas horas para durmir, pensar que ao día seguinte é luns, e que sexa domingo. Abrir os ollos no medio dun soño agradable e ser capaz de volver durmir e continualo. Meterse na cama con sabas novas... e o maior pracer de todos, de TODOS: intentar durmir un día de moita calor e darlle a volta a almofada para apoiar a cara no lado frío. 

Hai máis froita no champú dos ricos que no froiteiro dos pobres. - Los Edukadores

L.