31.12.12

Hu..mor?

Veña, hoxe un pouco de humor absurdo! Feliz ano a todos e moitas grazas por dedicarnos un anaco do voso tempo! ;)











24.12.12

Con isto da movida, que movida!

É dia 24, tres días depois do fin do mundo, o que significa que eu, que escribo, e ti, que les, somos supervivintes desa falsa catástrofe. Polo tanto, o mundo segue xirando e hai que seguir poñéndoo a parir.
A verdade é que non ten moito mérito, porque mires onde mires ves merda: política, ensino, Igrexa, servizos públicos, televisión, "emprego", quentamento global, catástrofes, consumismo...
Comezamos! E imos facelo por Wert, que está máis de moda que sacarlle fotos á comida para subilo a Instagram.
Wert é un home, segundo el, "como un toro bravo, me crezco con el castigo", e como tal, todos e cada un de nós estamos desexando cortarlle as orellas e o rabo. É o elaborador dunha "reforma educativa" bastante absurda, na cal quere, a grandes rasgos, españolizarnos a todos como se fosemos ovellas dun mesmo balar, aplicar unhas reválidas co obxectivo de crear unha sociedade de burras pardas que lles lamban o cu e dar cartos aos institutos que eduquen por separado a mulleres e homes para que tódolos proxectos a favor da igualdade de xénero sexan tempo perdido. E o máis importante e horroroso, quere aumentar as horas lectivas de matemáticas. MATEMÁTICAS! E tamén de inglés. INGLÉS! Este "touro" é un gañán.
Outra cousa que quere facer é aumentar a influencia da relixión católica no ensino. Eu non digo nada peeeeero a relixión está gañando aínda máis terreo. O señor este que chaman Benedicto XVI dominará o mundo, e non teño nada na súa contra, pero chámase Ratzinger e de novo din que era nazi. De verdade que o líder da relixión católica é un racista con nome de Power Ranger e con máis anos que Jordi Hurtado? E agora encima faise un Twitter: @pontifex din que se chama, e teno completamente dominado. Segue a sete persoas, as sete son el mesmo en idiomas diferentes, e cada vez que fala cóbrese de gloria. Seica dixo o outro día "el aborto, la eutanasia y las bodas gays ponen en peligro a la paz mundial". É como para preguntarlle se é correcto o aborto dun feto gay. Estouparía, moito. E logo esta isto:





Na declaración da renta, marca a casilla da Igrexa! En fin de ano, pide pola Igrexa! Cando non teñas que facer, vai á igrexa meter monediñas nas velas! E aos pobres, que lles den! Igual que á mula e ó boi, que tamén lles deron, e non herba seca.
E hai xente que di que para mellorar o mundo a solución non é a violencia, mais eu creo que cada día se vai convertindo pouco a pouco na mellor solución. Ti imaxínate que teu veciño ten a música moi alta ás cinco da mañá. Pois vas, e párteslle as pernas! E a ver se ten el collóns a denunciarte agora que custa 300€! E se queres fodelo de verdade, chámalle a unha ambulancia, que son 5€! E se non os ten, que vaia facendo a croqueta, que aínda son unhas risas, porque facer a croqueta coas pernas rotas non debe ser fácil.
Pero a verdade é que eu non son unha persoa violenta na hora de poñelo en práctica. Na miña mente si que torturo xente, pero á hora da verdade limítome a sorrir e facer os planos dun muro de 300 km. de alto, como o de Invernalia, o cal nos separará a nós, as persoas, dos outros seres con aspecto humano como os anteriormente nomeados, ademais desa parte da familia que todos detestamos, deses profesores que non saben que a partir das cinco décimas se redondea cara arriba, e de toda esa xente de telecinco.

Moi boas festas a todos, e feliz ano novo!

P.D: Comezamos a segunda tempada! E agora tamén en Twitter! @nontemosmedo

L.



19.11.12

Xubilados futuros.

Atención: esta entrada pode conter trazos de frutos secos e ofensas á xuventude actual. 

Hoxe alguén dicía en Twitter que faltaban 46 días para que se acabase o mundo, e isto fai que eu me plantexe unha cousa: esta moi ben que os maias en vez de facer sudokus se poñan a calcular cantos días lle quedan ao mundo, é un cálculo tan sinxelo coma o que se fai no buscaminas, e eu comprendo que matasen o tempo así. Oe, que cada un fai o que quere no seu tempo de ocio, mira como ninguén se mete co Congreso Internacional de Observadores de Nubes (feito verídico) , pero tamén che digo que espero que acerten, porque xa non é só que vaia eu perder tódalas horas que me paso estudiando cousas que non me interesan en absoluto e me van valer para menos aínda...O importante é que, se o mundo non se acaba, as xeracións "nini" e "cani" chegarían a xubilarse algún día, e sei que para xubilarse primeiro hai que ter traballo, e sei que iso sería raro, pero cousas máis raras pasaron! E senón, mira ti isto:
Ao que iba...Xubilados, iso, xubilados. Imaxínate ti a típica imaxe da xubilada que está sentada nun banco do parque un día de inverno, co carriño da compra a un lado, coas lubas, o pucho e a gabardina subida ata o pescozo, dándolle pan ás pombiñas. Agora aplícalle a esa imaxe un filtro de Instragram. Todo é moi sentimental e moi perfecto, non? Pois agora imaxínate iso 50 anos despois, substituíndo a señoriña adorable por unha vella sen lubas nin pucho nin falda de máis de un palmo de longa, co piercing da bola blanca no beizo e os morros desproporcionadamente saídos de sacalos tanto para fóra nas fotos do Tuenti. E falando do Instagram... Agora, as fotos son da comida de cada día, pero para daquela as fotos serán de cuncas de sopa e dentaduras postizas ao lado, e ninguén quere ver unha foto dunha dentadura postiza en 300 perfís diferentes. Eu aínda diría máis... ninguén quere ver unha foto dunha dentadura postiza.

Meu avó esta xubilado, e como mecánico argalleiro que foi, aproveita a xubilación, entre outras cousas, para ferreguellar no taller e facer incubadoras, máquinas de amasar, reconstruír un chimpín e tal e cual. Pero agora ti eso telo que trasladar á situación de un chaval que se pasa a vida gastando os cartos en pezas para o coche, aleróns "thos wapos" e uns altavoces do tamaño dos aros que levan as súas mozas nas orellas. E cando sexa vello... que vai facer? Tunear o tacataca? Poñerlle óxido nitroso á cadeira de rodas e unhas llantas cromadas? Iso pode acabar realmente mal.

E logo empezaríamos a ver como as señoras escribirían no Facebook "Ste SaBadOohh kEdaDahh n l aMbUlaToRiioO kn lA pEñUkiiHhh toOa MalOtaah!...]]*" e claro, acabaríamos todos emigrando á Antártida...Disque alí non existen tales personaxes, e se existen, supoño que con tan pouca roupa o frío fará ben a súa labor conxeladora.

E por último, apuntar que os avós agora falan das películas en blanco e negro de vaqueiros, dos nenos que cantaban flamenco e do programa de Jordi Hurtado, pero despois falaránlles aos netos de Gandia Shore, da película de American Pie e... en vez de Sintrom ou insulina, non quero saber o que se chutarán.
Podo concluír despois de todo isto, que oxalá que os maias tiveran uns bos ábacos para contar os días que lle quedaban ao mundo, porque senón o futuro será, cando menos, diferente. 


"Temo o día en que a tecnoloxía sobrepase á nosa humanidade: o mundo só terá unha xeración de idiotas"- A. Einstein

L&C




5.11.12

V... de Vendetta.

Recorden, recorden, o cinco de novembro: Conspiración, pólvora e traizón... Non vexo a demora e sempre é a hora para evocala sen dilación. 

¡Boas tardes, Londres! Permitídeme que, primeiro, me desculpe pola interrupción. Eu, como moitos de vostedes, aprecio a comodidade da rutina diaria, a seguridade do familiar, a tranquilidade da monotonía. A min gústame tanto como a vós. Pero co espírito de conmemorar os importantes acontecementos do pasado (normalmente asociados coa morte de alguén ou co fin dalgunha terrible e sanguenta batalla e que se celebran cunha festa nacional), pensei que poderiamos celebrar este 5 de novembro (un día que, lamentablemente, xa ninguén recorda) tomándonos 5 minutos da nosa complicada vida para sentar e falar un pouco. Hai, claro está, persoas que non queren que falemos. Sospeito que, neste momento, estarán dando ordes por teléfono e que homes armados xa veñen de camiño.

Por que? Porque mentres poidan utilizarán a forza. Para que o diálogo? Sen embargo, as palabras sempre conservarán o seu poder, as palabras fan posible que algo tome significado e, se se escoitan, enuncian a verdade. E a verdade é que neste país algo vai moi mal, non? Crueldade e inxustiza, intolerancia e opresión. Antes tiñas libertade para obxectar, para pensar e dicir o que pensabas. Agora, tes censuras e sistemas de vixiancia que nos coartan para que nos conformemos e nos convirtamos en sumisos. Como puido ocorrer isto? Quen é o culpable? Certamente, uns son máis responsables que outros, e terán que rendir contas. Pero a verdade sexa dita, se están buscando un culpable, só teñen que mirarse ao espello.

Por que o fixeche? Porque tiñas medo. E quen non? Guerras, terror, enfermidades. Había unha plaga de problemas que conspiraron para corromper os vosos sentidos e zugarvos o sentido común. O temor puido con vós e, presas do pánico, acudístedes ao actual líder, Adam Sandler. Prometeuvos orde, prometeuvos paz. E todo canto vos pediu a cambio foi a vosa silenciosa e obediente sumisión. Onte á noite intentei poñer fin a ese silencio. Onte á noite destruín o Old Bailey para recordar a este país o que esqueceu.

Fai máis de catrocentos anos un gran cidadán desexou que o cinco de novembro quedara gravado na nosa memoria. A súa esperanza era facer recordar ao mundo que xustiza, igualdade e liberdade son algo máis que palabras; son metas alcanzables. Polo que se non abren os ollos, se seguen alleos aos crímenes deste goberno, entón suxírolles que permitan que o cinco de novembro pase sen pena nin gloria. Pero se ven o que eu vexo, se sinten o que eu sinto e se perseguen o que eu persigo, entón pídovos que vos unades a min, dentro dun ano, diante das portas do parlamento. E xuntos farémoslles vivir un cinco de novembro que xamais, xamais ninguén esquecerá.


"Remember, remember, the Fifth of November: the gunpowder treason and plot... I know of no reason why gunpowder treason should ever be forgot."

V de Vendetta



28.10.12

Eche o que hai!

Uoooola! Imaxínate só por un momento que agora estivera prohibido saír á rúa coas bragas de cor vermello, ou que non se puidera entrar nun baño público por ter un lunar no brazo dereito, ou que...eu que sei, que non se puidera ir a clase con pantalóns. Vale, isto non é un bo exemplo porque nalgún caso sería perfecto! Aínda que noutros...noutros sería algo coma isto:

O caso é que o pasado xoves en Madrid aprobouse unha nova lei que di que un dos requisitos para poder ser taxista é "non padecer enfermidades infecto-contaxiosas ou impedimento físico ou psíquico que imposibilite ou dificulte o exercicio normal da profesión". Iso en principio parece unha lei obvia, porque se a ninguén lle gusta saír do taxi coa carteira vacía, menos lle gusta saír cunha tuberculose ou algo así, supoño eh, non sei, hai xente para todo. POIS NON! NON É OBVIA! E non o é porque esta lei inclúe tamén á xente con VIH ou con outro tipo de enfermidades de transmisión sexual. Eu non quero pasarme de lista, pero nos meus tempos ser taxista só consistía en conducir un taxi, non? Pois logo... non o entendo.

O noso goberno é admirable, as nosas leis son envidiables e Mariló Montero é...unha presentadora de televisión "moi tranquila", según ela, porque os órganos dun asasino doante non van ser transplantados. E non foi dicir que levaban asociada a alma do tipo? Isto recórdame ao capítulo dos Simpsons no que Homer se transplanta o pelo de Snake e se volve malo. Creo que o repetiron tantas veces en Antena3 que a pobre muller acabou créndoo, así que espero que non vira moitas veces tamén ese no que Burns tapa o Sol, senón imos fodidos. 

E é que o mundo vai moi mal, moi moi mal. Xa dixo o rei que "España dende dentro dá ganas de chorar" Di que si Juancar! Di que si! Se tes toda a razón do mundo! De verdade, e que temos un rei que cae moi, moi ben! Se con xente así dá gusto.
O que está claro é que podería ser peor. Vale, xa sei que cada día 170 persoas aproximadamente están perdendo a súa casa e todo o que teñen, véndose na rúa cos fillos e coas cazolas ao lombo, e que unhas 40.000 persoas no mundo morren de fame cada día, sei tamén que existe Justin Bieber e que nos goberna un home que ten a barba e o pelo de diferente cor, e que se está a suicidar xente porque non soporta vivir na puta miseria, que hai 142 millóns de nenas casadas que nin sequera teñen 18 anos e que a xustiza ten tanto de xusta como Falete de muller...

Pero non vos preocupedes, porque todo ten a súa parte boa...ou a menos mala. Por exemplo, coa cola do paro agora non te tes que molestar en chamar a alguén para saber donde está, porque xa sabes que vai estar alí. E por suposto, non te tes que comer a cabeza con "Donde está Wally?" Porque xa sabes donde está, na cola do INEM. Ademais, sempre vai haber unha parte divertida e educativa de todo, e neste caso é esta:



"Se os galegos fósemos dinosaurios, votaríamos ao meteorito."

L.

P.D: Se alguén quere algunha foto das da dereita en maior tamaño, ou quere propoñer, comentar, regalar ou pedir algo, que me escriba un correo a laura[arroba]lucus.org!

22.10.12

Pero...isto é enserio?

Din que unha imaxe vale máis que mil palabras, e espero que sexa verdade, porque palabras coma "La Estrada","Pollo", "Puenteareas" e a peor de todas, "Sangenjo" a verdade é que non valen para nada. 
Temos a teoría de que queren que quedemos sen ollos para que logo non vexamos que nos rouban.


L&C

21.10.12

Nisto que...

Nisto que é un novo día que trae consigo novas experiencias, novos traballos, novas sensacións e novas desgracias (ou alegrías). E ti, que estás quentiñ@ na cama espertas dun sobresalto que facilmente un día che provocará un paro cardíaco. Pero o espertador, ese aparello creado pola vontade do demo, soa estridentemente e introdúcese no teu cerebro a un volume excesivo a tales horas da maña, porque hai dúas cousas que a min me chamuscan o cerebro: esa cantidade de deciberios ás sete da mañá e a voz nasal desas mulleres do telediario que falan dunha forma extraña abrindo demasiado a boca como se estiveran informando á xente nese idioma chamado "balleno".

Nisto que se repite o ocorrido anteriormente, pero esta vez ti ergueste a unha velocidade sobrehumana sabendo que non vas chegar a tempo porque te durmiche "5 minutiños máis" que se convertiron en 10, e logo en 20, e logo nunha carreira ata o armario na cal, no camiño e descalz@, vas atopar con esa pata da cama que che vai arrancar da gorxa un berro impropio desas horas da mañá e outras cantas palabras malsoantes. E se tes os pés fríos, olvídate dunha das dedas, porque seguramente a perdas no impacto.

Nisto que colles o primeiro que atopas e resulta que o primeiro que atopas son os pantalóns que máis odias porque che caen, porque estoupas con eles ou porque se lles baixa a cremalleira.

Nisto que saes da casa e tes que volver subir porque te olvidache mesmo de sacar as zapatillas. E entón volves entrar, e volves saír e corres hacia o teu destino mentres te das conta de que:
1-Chegas tarde FIXO.
2-Olvidáchete de algo máis polo que non podes volver xa, porque se o fas a cama seducirate e non resistirás a tentación.
3- Fai un frio do demo, e como o primeiro que atopache no armario non era roupa de inverno o teu corpo está agarrotándose tanto que che doe o lombo, a mandíbula, a punta dos dedos e che moquea a nariz.

Nisto que chegas ao teu destino: tarde, mal e de arrastro. Tes unha xornada na que como moito pode ir aceptable porque TRABALLAR NON MOLA NADA e cando chegas a casa morto de fame e de mala hostia vas ao salón e na tele está posto Telecinco, chámante para comer pero aínda tes que poñer a mesa, e de comer hai esa cousa que ten un cor que che saca as ganas de probalo, unha textura que che afirma que probalo non foi boa idea e un sabor que te castiga por ir en contra das túas ideas e meterte iso na boca. 

Nisto que ías durmir a sesta pero veu facerche unha cordial visita ese familiar teu que che cae mal, porque en todas as familias o hai e sempre di "é que nunca vides tomar un café". E ti pensas "pois non, non vou, e o feito de que eu non te vaia ver debera suxerirche que ao mellor tampouco quero que veñas ti verme a min". E perdes a tarde enteira. Nin descansas, nin traballas, nin nada.

Nisto que dis "vou entreterme un cacho" e ao teu ordenador lle dá por facer algo que nunca fai, por escarallarse dunha maneira moi sutil nun momento moi preciso e dunha maneira moi normal. Nisto que encendes e che pon algo como "su copia de Windows no es original", cousa que ti obviamente xa sabes pero o sistema pensa que eres legal, ou algo como que non se oe, ou tranca, ou non vai internet ou se apaga só porque lle dá por aí.

Nisto que "Yahoo!" por primeira vez na vida non che soluciona o problema e ti te sintes traizoado porque el era o teu máis fiel amigo, pero xa non, xa non podes contar con el.

E nisto que, despois de non cear as sobras desa comida que che provocou arcadas anteriormente, ducharte con auga máis fría do que che gustaría e con pouca presión, te vas deitar con dúas dedas menos (pois volviche dar na pata) e coa idea de que mañá ao mellor é mellor non erguerse ata que cho pida o corpo, non?
POIS NON, porque ao mellor non tes sorte e mañá aínda é martes!

"Ama a vida que vives, vive a vida que amas"- Bob Marley

L.

7.10.12

Ser política é o que ten.

Saín elexida a delegada da clase. Eu, delegada. Nin sequera sei cales son as miñas funcións como tal...Espera, iso soame de algo. Alguén gañando unhas eleccións sen ter nin idea do que vai ter que facer no seu cargo... Ahh xa sei a quen me recorda! Era Mariano!
Así que creo que, dunha forma ou outra, pasei a formar parte dunha especie de "política" dentro do instituto, polo que terei que facer cousas coma o cu polo ben da clase. O bo é que eu non tiña programa electoral, así que non vou ter que incumplir patéticas promesas desas que soan a mentira dende o momento no que saen da boca ata o momento en que desaparecen no aire dicindo que "no había más remedio".
Ademais, ser delegada nos tempos que corren vai ser difícil, pois terei que adoptar medidas de axuste moi drásticas para embolsarme cartos para o peto mellorar a situación actual. Ou sexa, iso que chaman putos recortes "necesarios".
Vou intentar tomar exemplo dos meus superiores para facelo da mellor forma de enganarvos posible. O mellor é comezar facendo cambios completamente innecesarios para que a xente vexa que estou implicada no meu cargo e que teño moito interese en mellorar a situación. Por exemplo, aquí o señor alcalde decidiu que era mellor renovar o asfalto da avenida Terra Chá porque estaba moito mellor que o de outras rúas todas vacheadas lixeiramente deteriorado. Así, eu teño pensado mandar sacar as plaquetas do chan e volvelas poñer, pero ollo! Só as que estén nas zonas máis visibles, non as que estean rotas. Desta forma todos vos enganaredes daredes conta de que son a mellor opción ante a crise.
Logo, unha vez que xa esteades convencidos, comezarei a sacarvos as cousas máis necesarias prescindibles, como a calefacción ou os extintores. Que si, fiádevos de min, que isto fixoo Mariano coa sanidade e fixo ben, que "o importante é ter saúde ter un coche que sexa a caña e a barba ben recortadiña!".
Outro exemplo a seguir do goberno actual é o moito que miran por nós. Desta forma, en vez de roubarnos facer que nos adaptemos dunha forma brusca, van pouco a pouco introducíndonos na súa propia dictadura democracia, recortando pouquiño a pouco para que o notemos o menos posible. E isto eu vouno facer así: primeiro cousas básicas. Para que queredes xiz se podedes escribir con cuspe sobre o polvillo blanco? Pois iso, xiz fora. E por suposto, subirei as fotocopias a 50 céntimos cada unha e o 90% dos cartos utilizareino para comprarme os meus antollos mellorar os servizos públicos. Despois comezarei a encender só a metade das luces e abrir as persianas só á metade. Logo, cando xa non vos chegue a luz e esteades medio cegos, sacareilles ás sillas é as mesas unha das catro patas, que con tres ben se vive. E ao final, claro está, meterédesvos a hostia parda porque perderedes o equilibrio sobre as tres patas que vos quedan na silla, pero cun pouco de sorte non sabedes que fun eu a que vos fodín porque casi non viades dentro da clase.
E isto é básicamente o que farei. E se por algún motivo vos dades conta de que vos estou utilizando limitando a vosa forma de vida habitual e se vos ocorre queixarvos, eu non vos farei nin puto caso privarei de facelo, é máis, enviareivos aos simios e ignorantes que teño por antidisturbios corpos de seguridade para que eviten que vos volvades queixar nun futuro haxa accidentes se se dera o caso de que a alguén se lle fora a man coa manifestación.
Pero, como digo, todo polo voso ben e sempre evitando levar a cabo, na medida do posible, medidas que vos perxudiquen, claro :)

P.D.: A próxima entrada xa non terá este ambiente político (se a situación non me forza a facelo). Temos algúns proxectos entre mans que poden quedar realmente ben, pero vainos levar un tempiño porque ademais andamos co instituto a voltas, así que perdoade se non actualizo con tanta regularidade coma antes!
E mooooitas grazas por todos os comentarios, sexan anónimos ou non, e por esas 2500 visitas! Que esas cousas son as que animan a unha a seguir facendo o que fai! ;)

"A violencia é o medo aos ideais dos demais"-Mahatma Gandhi

L.

2.10.12

Vaia, pois parece que aos policías ninguén lles petou por manifestarse. Manda carallo, menudos imbéciles.

19.9.12

Os culpables da crise.

Xa van demasiadas risas neste blog e creo necesario tamen tratar a parte seria da situación actual que todos estamos vivindo, así que decidín que as mellores palabras para facelo son as de Alba, e como non, puxenme a traducila!
Aí vai:

Encántache o diñeiro, e o poder. Tes máis cartos dos que poderías gastar en toda a túa vida, pero aínda así queres máis, e máis, E MÁIS. Especulache co que che deu a gana sen importarche o máis mínimo as consecuencias que puidera ter. Estafache con inmobles, petróleo, recursos humans e incluso comida.
Ti e os teus amiguiños sodes os culpables de que estemos metidos nesta trampa social e económica e agora chorádes para que vos saquen as castañas do lume e sodes tan inútiles que nos responsabilizades aos demais.
Queredes que apertemos o cinturón e mentres vós vaixádesnos os pantalóns. Que traballemos máis cobrando moito menos, incluso gratis se fai falla, e mentres imaxínovos nalgunha luxosa habitación dalgún hotel repartíndovos a pasta como se a gañarades por vós mesmos.
Pero isto non é de agora. Fai anos que nos vides enganando, pero xa non vos podedes agochar. Sabedes ben quen sodes, todos o sabemos! Xa non nos enganades e os que faltan por enterarse daranse conta.
Tivésteisnos entretidos, enganados, pelexándovos para ver de quen é a culpa, se deste goberno, se do anterior ou do anterior, se é dos empresarios ou dos sindicatos. Ninguén vos tiña en conta, pero non era casualidade. Xa vos encargárades de comprar aos medios de comunicación para que se pelexaran entre eles, pero xa non enganades a NAIDE.
Os donos dos grandes bancos, os das grandes empresas, os que manexades a Bolsa sodes os culpables disto. Enganástedes a todo o mundo para que fixésemos o mellor para vós repetindo excusas e mentiras, manipulando día tras día, e desta forma unha mentira repetida mil veces convertíase en verdade.
Que se "el mercado se autorregula", que se "España va bien", que se terrorismo por aló, que se liberdades por acolá, pero sempre utilizando cínicamente a palabra democracia, mais eran todo mentiras! Un repertorio de marionetas mentirosas compulsivas, tan convencidas do que dicían que nos enganaron a todos.
Se tanto vos gustan os cartos, xa os podedes comer, porque cando non haxa nada que comprar vai ser o único que teñades.

E eu son unha imbécil da xeración perdida, unha ilusa que cría que podíamos ter unha vida cómoda como as que viamos ao noso redor. Unha pequena que pensou que sendo boa persoa, boa estudiante, tendo unha carreira e un pouquiño de sorte podía ter unha vida digna e feliz. Unha idiota que pensaba que ao principio había que foderse, que os inicios eran duros pero que co tempo se recoñecería o meu esforzo e o meu traballo.
Somos como un burro intentando alcanzar a cenoria que colga diante das nosas cabezas, puxéronnos a mel nos beizos, pero mentiron. Pois acabouse.
Pola miña parte non penso seguir andando ata que non teña a seguridade de que son capaz de alcanzar a cenoria, e ata que non saboree esa mel que nos prometeron non penso comprarme unha casa, nin un coche. Non penso traer fillos ao mundo e moito menos pedir un crédito, endeudarme ou hipotecarme.
Ata que non teña un traballo digno e un salario decente non penso traballar, non penso mover un dedo. Peor para min, pero tamén para vós, samesugas. E se morro de fame, polo menos morrerei coa conciencia tranquila sabendo que non me poidestedes zugar o sangue.
Danos igual non ter futuro, porque tal e como estamos non hai futuro! E só espero que toda a miña xeración faga o mesmo. Pode que vaiamos afundir pero, e aí vén o mellor, levarémosvos con nós.
Somos o futuro pero non temos futuro. Pois ben, se nós somos os que temos que asegurar as vosas pensións levádelo claro. Seguide explotando os recursos e as persoas. Seguide xogando cos cartos do petróleo, das casas ou do arroz porque non vos vai servir de nada cando ninguén queira traballar para uns poucos.
Teredes cartos para comprar millóns de trufas blancas pero ninguén que as cultive para vós, porque estamos fartos de que vivades como deuses mentres nos dades as vosas migallas, e cando os demais vexan que só nos ofrecedes esas migallas e cando vexan que a este paso nunca desfrutaremos dunha vida normal, que todo o que nos ofrecedes é unha cenoria ao final dun pao, entón será cando teñades que comervos o voso puto diñeiro. 


                                                 Aquí o vídeo orixinal-Alba Koala Rabioso 
                        


"Detrás do home burgués sempre hai unha gran muller, detras do revolucionario non hai naide, pois a súa compañeira camiña ao seu lado, nunca detrás"
                        
L.

15.9.12

Odio, sentimento universal.


Odio: emoción de profunda antipatía, rancor, desgusto, aversión, enemizade ou repulsión cara unha persoa, cousa ou fenómeno, así como o desexo de evitar, limitar ou destruír o obxecto ou a persoa odiada.

A verdade é que a palabra "odio" ultimamente se utiliza moi á lixeira, sen embargo nos tempos que corren é un sentimento bastante común cara certos aspectos...véxase o goberno, o paro, a crise, o IVA, a falta de cartos, o retraso da xubilación, os recortes, a negación das becas, as hipotecas e, como non, o comezo do novo curso.
Sen embargo, a miña intención non é poñer a parir a situación actual do país, que iso xa o fai a maior parte da xente. A miña intención é falar de cousas odiosas de verdade, cousas que nos ocorren día a día e que producen no noso interior unha emanación de emocións, todas elas negativas e con intencións destrutivas. Comezamos:

Sen dúbida ningunha, os obxectivos da maior parte do odio provinte dos países desenvolvidos son as IMPRESORAS. En principio, é un aparato que serve para que ti poidas pasar ao papel documentos en formato dixital. É un proceso moi sinxelo que só consiste en conectar a impresora á corrente, acendela, poñerlle un folio, darlle a "Imprimir" e xa está, impreso.
JAH! Ríome eu do proceso sinxelo! Mira: JAJAJAJAJAJA....non. Non vai ser así, porque a cola de impresión pode estar chea que a impresora non vai nin molestarse en facer o ruidillo ese desquiciante que ela fai cando se digna a imprimir algo. E só falta que se digne a facelo, porque entón non haberá papel e ti correrás como se estiveses a dous metros de destruír o anel do poder, pero todo será inútil, porque non chegarás a tempo, e se chegas a tempo non haberá tinta (que por outra parte, o cartucho polo que custa ben podía traer dentro sangue de unicornio). E xa é moi pouco probable que se dea o caso e ocorran todos estes fenómenos positivos, pero se se deran, sairía impresión torta. Solución: pegarlle. (non está probado científicamente que funcione)

Se coincide que ese día os astros están posicionados correctamente, quizá incluso consegues imprimilo, e nese caso poderás durmir en paz e tranquilidade. A non ser...A non ser que veña un odioso mosquito a tocarche as pelotas. Porque ti xa case estás durmido, quentiño, nesa posición idónea que nunca se dá recuperado cando...bzzzZZZZzzzz...E nese momento ti sabes que esa noite non vai ser apacible, que os soños van ser pesadelos e que terás que abandoar a posición idónea para erguerte buscar o mosquito, ao que ti te imaxinas fregando as mans cun sorriso maléfico. Non o vas encontrar, e o peor é que ao mellor ao día seguinte ves que nin sequera te picou, vaia, que o único ao que se dedicou foi a tocar as pelotas, como dixen ao principio.

Pero ao fin e ao cabo na maioría dos casos o odio vai dirixido cara certas persoas que fan cousas moi molestas para ti pero que, sexa por educación ou sexa por evitar unha masacre, acabas pasando por alto... ou non volvendo saír da casa.
Refírome sobre todo á xente que non sabe manter unha conversación normal, unha conversación simplemente oral, sen contacto físico, porque hai señoras tan sumamente "cariñosas" que con cada golpe de voz que dean van añadir un golpeciño no brazo porque pensan que así lle aportan énfasis á información, señoras que non manteñen a fistancia de seguridade nunha conversación, que che falan tan tan cerca que poderías arrancarlles os pelos do bigote cos dentes.
En principio parece que ten fácil solución, pero non, porque cando ti te apartes lixeiramente para evitar que o teu sustento de auga se basee no cuspe da persoa allea, a señora avanzará un paso máis adiante, ameazadora.

Que esa é outra, o odioso cuspe. Todo o mundo cuspe algunha vez ao falar, pequenos despistes ou fallos bucodentais, pero...E cando o cuspe remata na túa cara? Aquí preséntase unha situación sumamente violenta que podería rematar verdadeiramente mal, porque ti sentes o cuspe na cara e debes resistir o asco, porque se te limpas a outra persoa darase conta e iso dará lugar a un ambiente sumamente incómodo, entón...Que fas? Aguantar con esa pequena cantidade de substancia allea e fría sobre ti? Dicirllo? Facer como que te rascas? Quen sabe, isto é como a ortografía dun cani, nunca sae ben.

Outro detalle que pon a un de mala hostia é o seguinte: Ti estás nunha sala de espera, poñamos por exemplo, estás sentad@ e non hai ninguén máis, ou sexa que todas as cadeiras restantes están baleiras. Ben, pois sempre vai haber alguén que se empeñe en sentarse ao teu lado, aí, co brazo ben pegado a ti e restregándocho para que sexas ben consciente da súa presenza. Vaia, que como por enriba sexa unha persoa das que che tocan o brazo ao falar...

E logo hai outras cousas odiosas que non necesitan tanta explicación porque todos somos moi conscientes do repulsivas que son, como a xente que masca chicle coa boca aberta facendo ese desagradable ruído que a todos pon nerviosos ou como os chicles de melón, que fan doer a mandíbula do duros que están...
Como o pegamento cheo de merda que queda sempre que arrincas unha pegatina que é completamente inevitable deixar no sitio ou como os anuncios de Fanta, porque o primeiro estivo ben e fixo graza, pero ata aquí chegamos, porque os seguintes dan pena.

E por último, hai unha cousa que todos vamos odiar, e son os chinos aplicados, porque ti podes dalo todo na vida, loitar polo teu soño e aplicarte todo o que poidas nalgunha habilidade que ti teñas, pero sempre vai haber un chino en Youtube que o faga mellor.


"Deberías preocuparte máis pola túa conciencia que pola túa reputación, porque a túa conciencia é o que ti eres e a túa reputación é o que outros pensan de ti, e o que os demáis pensen de ti é problema seu"- Bob Marley

L.

28.8.12

Estupideces inevitables


Como seres humanos que somos (algúns máis que outros), ás veces facemos cousas que non podemos evitar porque nos producen unha sensación pracenteira e, aínda que logo sufrimos as consecuencias, volveriamos facelo. Son o que chamamos ESTUPIDECES INEVITABLES, por exemplo.

Hai varias estupideces inevitables que están bastante claras, como por exemplo a ESTUPIDEZ PERMANENTE, que ten lugar cando ti estás utilizando un permanente nun CD (é o seu uso máis normal) e nisto que te das conta de que cunha arma de tal calibre poderías escribir en calquera lado e calquera cousa, dende palabras ofensivas ata grandes graffitis reivindicativos! Pero non nos imos enganar, ti ademais de estúpido tamén es realista, polo que comezas pintando a tapa e logo, coa emoción, pintas estoxos, carpetas,  mesas e incluso o teu propio corpo, enchéndoo todo de arte abstracta, personalizándoo, deixándoo todo…feito unha merda, unha estúpida merda difícil de borrar (sobre todo a pintada do brazo, esa non sae “nin pa’ dios”).

Outro exemplo que temos bastante preto, é o do ESTÚPIDO PASTOR, ese condenado fío aparentemente inofensivo que ti, aínda sabendo que pode estar aceso, vas ir alí tocar e vas levar o merecido calambrazo que resposta á pregunta mental que ti antes te facías, esa de…”E dará moito carallazo?”.

Ademais, todos estamos sometidos á ESTÚPIDA HOSTIA, esa que utilizas para TODO. Se a radio non capta a emisora desexada ti sintonízala cunha hostia, se a TDT falla (coma sempre fai, manda carallo co invento) ti amáñala cunha hostia, e se o goberno español falla…a verdade é que está fallando e eu non vexo que ninguén lles meta hostias.

 E por último, a estupidez máis moderna, porque agora co das redes sociais aburrirse é moito máis aburrido (si, é así, sabes que é aburrido e noxento e aínda así entras) e lévanse a cabo ESTUPIDECES ABURRIDAS, que a miúdo teñen moito que ver co botón de “Inicio”, porque chega un punto no que estás tan sumamente aburrido que lle dás desesperadamente ao botón “Inicio” coa estúpida esperanza de que dunha das veces, ao darlle e actualizarse a páxina, haxa unha novidade que che alegre o momento. A verdade é que nin ti mesmo sabes que tipo de novidade esperas, porque os eventos pasalos polo forro e os comentarios nin sequera te vas molestar en contestalos, polo que eu creo que o que o teu subconsciente espera en realidade é algo como “Etiquetáronte nunha foto guarra”,”Tes un comentario guarro no teu taboleiro” ou incluso “Tes unha nova petición guarra dunha amizade guarra” (non sirve de nada enganarse, só esperades cousas guarras).

Xa sabedes, tomade exemplo e non intentedes evitar estupideces coma estas, que para algo son inevitables! (E para algo o ser humano é estúpido, ou non?)

Só existe un deus, chámase morte, e só hai unha cousa que dicirlle á morte: "Hoxe non".

L.

22.8.12

BICarte.


Moi pronto publicarei unha nova entrada como as que acostumo a facer, pero gustaríame poder darvos a coñecer tamén o que eu denominei como BICarte. Existe grazas a un artista como os que hai poucos, un home que cun boli Bic azul consegue unhas escenas moi realistas e indiscutiblemente boas, el chámase Juan Francisco Casas e fai obras de arte como as que aqui vos deixo!





11.8.12

Cerrado por vacacións, pero só unha semaniña! Grazas por tódalas visitas que recibe o blog!

1.8.12

Novas xeracións

Teño un afillado, e como madriña que son ás veces comparto con el as súas horas de televisión, o cal me deu pé a reflexionar (agora que son unha nena grande) sobre os debuxos animados e chegar á conclusión de que a maioría, gusten ou non, son unha merda.
Como xa sabemos todos, Oliver e Benji tiñan o campo de fútbol sobre un outeiro, o cal medía 2km., e os tiros a portería duraban unha eternidade (sobre todo os da "catapulta mortal" que era de todo menos mortal). Outra cousa que duraba unha eternidade eran as pelexas de Dragon Ball, pero iso son cousas que xa sabemos todos e que, para que enganarnos, molaban. 
Eu quería centrarme noutros debuxos, nos máis actuais.

Na miña opinión, os peores debuxos do mundo con diferenza son Lazy Town, porque as marionetas poden pasar, pero os seres humanos que saen neles..A protagonista ten o pelo rosa con forma de taza de váter , o cal mostra indicios de que van ser uns debuxos sumamente patéticos, deses que fan que outros progamas como o de Arguiñano ou "Saber y ganar" parezan interesantes e incluso divertidos. 
Logo esta o heroe, que leva uns pantalóns tan axustados que non deixan lugar á imaxinación. Ao que non deixan lugar tampouco é ás gónadas do mesmo, que por outra parte deben ser pequenas porque este "home", sen ánimo de ofender, está máis cerca de ser unha atractiva colexiala que o que se supón que é, un superheroe. 
O que sen dúbida é digno de mención é o antiheroe, ao que se lle pode aplicar o anteriormente dito do heroe, pero engadindo que é un ser temible que utiliza disfraces tan mordaces como o de cenoria ou de gatiño. Hai antiheroes que desexan dominar o mundo pero el desexa algo moito peor, que os pequenos non fagan deporte. 

Outros debuxos patéticos son os que teñen como protagonistas a un grupo de mulleres con cualidades extrañas, como as Winx, que teñen "poderes superespeciais" ou as Monster High, que son como Drácula, Frankestein e o home lobo convertidos nunha femia "sersi" (zorra). Logo queixámonos de que as xeracións van de mal en peor, pero que esperamos obter das nenas se lles poñemos na tele a unhas rapazas cunhas faldas "a ras de cona" e cuns tacóns que farían que Justin Bieber alcanzara a altura de Yao Ming. 

Outra mala técnica é a que utilizan os debuxos como Dora la exploradora, nos que Dora fai preguntas constantes aos espectadores cunha felicidade extrema, como invitándoos a participar coa televisión, un obxecto inerte, e como o pequeno non é tonto, non contesta ás preguntas de Dora, dando como resultado algo así:
-Que parte del viaje os ha gustado más?
[silencio]
-A mi también!
A TI TAMÉN QUE? SE NINGUÉN CHE DIXO NADA PEDAZO DE INÚTIL! SE TANTAS GANAS TES DE PREGUNTAR, POIS PREGUNTASLLE AO MONO ESE QUE LEVAS AO LADO, COMO FACÍA MARCO!

O que está claro, creo eu, é que os nenos son dunha maneira ou outra dependendo do que vexan, e é por iso que os da miña xeración, que víamos cousas como Gatocan, Pokémon, As tartarugas ninja ou Shin Chan, medramos pensando que o noso hámster era Pikachu, que funcionaría o de meter nun saco ao can e ao gato, que podíamos dominar o mundo cunha vara ou que no cu podían nacer flores. 
Eu non quero saber como van ser os pequenos dentro duns anos, pero o que está claro é que aínda que pareza imposible, van ser peores cá nós. 


[..#Siihh Là €nNbiiDiià MaTahh...Kee T d€nN PoOr kUulÒhh niiÑaTaAhH..]* -La Lore


L.




21.7.12

Situacións incómodas


Unha situación incómoda é aquela na cal unha das persoas que interveñen nela se sinte avergoñada e/ou humillada por non saber que dicir ou por arrepentirse do xa dito ou feito.
O outro día estaba eu saíndo do cuarto de baño dun edificio e atopeime cun señor que estaba falando só. Eu intentei pasar desapercibida pero o home miroume e dixo “estamos aquí ensaiando o meu amigo e eu”. Eu non sabía que dicirlle, non sabía se ese home era tolo ou humorista, polo que optei por dicir “Ah K. E esta é a primeira das situacións incómodas da miña vida.  

Situación incómoda número dous: Ti estas nun ambiente normal e relaxado falando con alguén sobre calquera cousa e nun intento de interesarse pola vida do outro preguntas algo como “e logo teu pai de que traballa?”. O que en principio parece unha pregunta sinxela que se resolve cunha sinxela resposta (que nos tempos de agora soe ser “ah, pois está no paro”) pasa a ser unha horrible situación para ti cando che responden “meu pai está morto”. Neste momento, ti podes facer dúas cousas, dicir “pois o meu ten vacas” e quedar como un cabrón insensible, ou quedar como un imbécil sensible dicindo “Ah K . Non hai unha boa resposta, nunca.

Situación incómoda número tres: Estás esperando o bus, por poñer algún exemplo, e entón alguén da parada rompe o xeo desta forma:
-Ola, como vas?
+Pois ben, non podo que…
-Si eu tamén ben, esperando o bus.
+E eu, ultimamente tar…
-Vale, falamos logo.
E entón o tipo colga o teléfono e mírate con cara de “e ti porque me falas?”, e ti, que descobres que fixeches o ridículo mentres pensabas que tiñas amigos, míralo con cara de “Ah K.

Situación incómoda número catro: Estas cunha amiga de compras. Ela colle a roupa que quere e diche “espérote no probador”. Ti, cando xa tes escollida a roupa, berras nos probadores o nome da túa amiga e diche “aquí”, que xa me dirás ti que tipo de referencia espacial é “aquí”, pero guíaste polo son da súa voz e abres a cortina do probador dicindo “mira collín estes pantalóns…” e descobres que abriches a cortina que non era e que a persoa que está ocupando ese probador te mira e che di “ESTÁ OCUPADO!” e ti, coa cortina aberta e todo o mundo mirándote, dis… “Ah K

Situación incómoda número cinco (e non imos facer rimas obscenas): É ben sabido por todos que mola mirar e tocar os móbiles de última xeración que están na exposición dos comercios. Por iso, é ben sabido por tódolos comercios que deben poñerlles alarma. As alarmas son uns dos principais obxectos que dan lugar a situacións incómodas, porque cando ti pensas “buah tío mira o Iphone 4” e o colles, a alarma empeza a soar por erro, pero iso a xente non o sabe e por iso todos te miran como se foses unha ladroa. Logo, ven o dependente da tenda e diche “non te preocupes, a alarma soa sen querer” e ti, humillada completamente ante tódalas persoas que te están mirando, dis “Ah K.
(isto tamén é aplicable cando ao saír dunha tenda a alarma pita e a caixeira che di “debe ser a tarxeta de crédito”, pero a situación económica non permite ter tarxetas de crédito así que aforro poñela)

Situación incómoda número seis: Dous dos teus amigos discuten acaloradamente e ti estás alí no medio intentando que a discusión non che afecte, pero todos sabemos que o vai facer, porque nalgún momento da discusión un dos amigos che vai dicir “A QUE TEÑO RAZON?” e o outro engadirá “A QUE TEÑO RAZÓN EU?” e ti, que nin queres dar a razón nin sabes quen a ten, limítaste a dicir “A min non me metades nas vosas cousas!”, pero vaia, que tamén poderías contestar “Ah K para que a miña entrada teña algo máis de sentido.

Situación incómoda número sete: Os ruídos que parecen o que non son, e incluso os que son o que parecen. Peidarse e algo moi natural que todo o mundo fai, pero cando o fas non o recoñeces, e cando non o fas sempre haberá algún ruído producido polo rozamento de dous corpos que fará que a xente do teu redor te mire como se foses un porco, pero un porco moi natural. Ti, que sabes que o pensan, intentas deixar o suficientemente claro que ningún gas saíu do teu corpo, e entón poste nervioso e dis “Eh, que non fun eu, que foi a cadeira! Vaia, que a cadeira non peidou porque as cadeiras non poden facelo, pero e que non foi un peido, foi a cadeira ao moverse, xa sabes, así” e intentas volver reproducir o son que desencadeou esta incómoda situación pero non che sae e claro, a xente pensa que mentes e diche “Ah K e sepárase uns poucos metros de ti.

Situación incómoda número oito: A profesora máis seria e correcta que tes pon unha película na clase na cal hai unha escena sexual. Creo que non necesita máis explicación que a de que a cara de todos é de “Ah… K

Situación incómoda número nove: Consiste en facer un comentario dalgún descoñecido pola rúa e facelo demasiado alto:
-TÍA MIRA QUE PEDAZO ORELLAS TEN ESE CHAVAL!
E efectivamente o rapaz ten orellas, e sexan grandes ou pequenas oíute, polo que te mira cunha cara ameazante e tanto ti como a persoa á que llo dixeches vos quedades con cara de… xa sabes, de “Ah K

Situación incómoda número nove punto cinco: O mesmo que antes, pero esta vez controlas o teu volume de voz e dislle ao teu amigo “mira disimuladamente ao home que tés detrás, xa verás que orellas máis grandes”. A persoa a quen llo dis non mira disimuladamente e como non o home, que ten orellas pero tamén ollos, deuse conta e volveu ocorrer o mesmo ca antes, coa mesma cara de “Ah K.

E por último, a situación incómoda número dez: É o teu aniversario e regálanche algo. Ti abres o paquete diante de quen cho regalou e descobres que dentro hai…poñamos por exemplo… un chaleco de pelo de leopardo. Cando o abres pregúntanche “Que, gústache? Custounos moito elixilo.” E ti, que mentes coma o cu, dislles “Ah K. Si…é bonito…orixinal… E non o sacas do armario nunca máis na vida.

Xa sabedes, podedes comentar as vosas situacións incómodas e opinar sobre as miñas. Grazas pola visita e ide pola sombra!


"Nunca rompas o silencio se non é para melloralo"-Ludwig van Beethoven


L.

12.7.12

Praia, odiado lugar.


Continuemos falando do verán. Eu creo que a maioría de nós pensamos no verán e vennos á mente a imaxe da praia, unha imaxe máis ou menos así:

Pero esta imaxe non se corresponde para nada coa realidade. A praia da foto parece divertida, ou polo menos relaxante, cando en realidade unha praia non é divertida, e moito menos relaxante. A praia é unha das cousas menos relaxantes do mundo porque incluso non estando nela o pasas mal, como a noite anterior, que dormes pensando “Oxalá mañá faga bo día”, e ao día seguinte segundo espertas abres a persiana e… FAI BO DIA! Neste punto comezas a experimentar unha sensación parecida á relaxación, pero que remata rapidamente cando comezas a ver que a túa familia está recollendo as cousas para ir á praia.
Na túa mente a idea de preparar as cousas para ir á praia limítase a coller unha toalla e unha muda, pero cando vas gardar as túas cousas, que son só dúas, comezas a ver que a túa familia está metendo tantas cousas na maleta do coche que parece que ides ao Xapón un mes. Entón, ti comezas a pensar que ao mellor che fan falta máis cousas que unha toalla e inclúes  na túa equipaxe cousas cas que te podes entreter: uns pasatempos, unha revista, algo para  escoitar música, uns panos de papel… E se a isto lle engadimos que túa nai vai engadir tamén varias cousas inútiles como a gorra que nunca ninguén pon ou as gafas de auga, pois é ben sabido por todos que nunca se ve un carallo debaixo da auga do mar, ademais de que lles entra auga e che apertan tanto que os teus ollos temporalmente seméllanse aos de Ozil.
Unha vez que na maleta do coche xa se encontra todo o que pode resultar necesario nunha viaxe polo Sáhara, a alguén se lle acorda que ao mellor podíamos meter algo para xogar en familia, polo que se meten tamén diversos xogos de propaganda: as pás, o disco, as raquetas de bádminton, a pelota…
Cando por fin comeza a viaxe interminable, que pode estar acompañada polos “éxitos do verán” na radio, comezas a percibir que o ceo que antes estaba azul comeza a poñerse gris e caen gotiñas no cristal do coche e para intentar amañalo, alguén da túa familia di “as gotas estas nada eh, que non é que chova, é que xa estamos cerca do mar e salpica”.
Aínda así, a familia segue adiante. Cando chega por fin á praia instálase e cada un ponse a facer algunha cousa aburrida, normalmente ler. Ti, como adolescente moderno, déitaste na toalla e intentas entreterte con música, pero as areas comezan a invadir a túa toalla e encima túa nai bótache crema solar, que di que se absorbe pronto pero é todo mentira. Logo volves deitarte, pero a crema favorece que se che peguen as areas e rematas parecendo unha croqueta andante.
Cando xa estás canso de derreterte ao sol cos ollos pechados, poste a observar as personaxes que hai por alí cerca e dáste conta de que a praia non é como a imaxe que tiñas na túa mente ao principio porque alí non hai nin rapaces guapos facendo surf nin rapazas ao estilo Pamela Anderson. No seu lugar, hai outro tipo de personaxes,  entre elas as señoras que se levantan para ir mollar os pés (e logo a caluga) e levan en todo o cu marcada a cadeira na que estiveron sentadas ou as que fan topless, que non son agradables de ver, ou outras personaxes como os señores que teñen tanto pelo que parecen osos, as nenas pequenas que van correndo e fan buratos na area para mexar neles e nenos que xogan á pelota e acaban tirándoche máis area aos ollos.
Ti, que non sabes que facer e aínda estás coa dixestión (pode durar entre media hora e 3 horas, dependendo da nai que teñas) decides que vas xogar a algo, pero isto tamén é un fracaso porque a ver, o xogo das raquetas a naide se lle dá ben, non imos enganarnos, e se xogas á pelota acabas suando coma un porco e indo por ela ao quinto inferno, así que despois de intentalo sen éxito, vas á auga.
Na auga normalmente hai pequenos saltando ondas e señoras queixándose de que “a auga está conxelada, o outro día estaba máis quentiña” e é verdade, está conxelada, pero é mentira que o outro día estivera máis quentiña, porque SEMPRE está fría. Ti nun acto que semella ser heroico e despois de mollar o pescozo e os pulsos, tíraste de golpe e cando xa non sentes as pernas, volves á toalla intentando que non se che peguen areas máis que nos pés. Despois de andar media praia ata onde se instalou a túa familia para que non os pillara a subida da marea (tan lonxe non os pillaría nin a subida do IVA) ti vas cheo de areas, claro, e comezas a secarte e a intentar cambiarte de roupa sen que as señoras que te rodean te vexan e unha vez que o consegues e que pos a chaqueta esa que ti non querías levar pero que túa nai meteu igual no coche, volves á casa morto de fame, cheo de areas e sen ganas de volver á praia no que queda de verán porque a actual imaxe que ti tes da praia e outra bastante diferente á do principio, algo así:

Unha imaxe vale máis que mil palabras.










 P.D: Grazas a Nelly por aportarnos tanta alegría na foto e por non denunciarme. Grazas tamén ás señoras que saen nela, especialmente á da cruz nas costas.

E ademais... CHEGAMOS ÁS 1000 VISITAS! Grazas a todos por entrar e por comentar, incluso aos anónimos, e grazas sobre todo por darlle de comer aos peixes, sei que é o que máis vos gusta ;)

"O tempo viaxa e soa a ciencia ficción, pero viaxamos no tempo tódolos días. Un recordo da infancia transpórtanos ao pasado, un desexo lánzate directamente ao futuro. O que é realmente difícil é manterse no presente, estar aquí e agora."


L.

8.7.12

Verán adolescente

[Fotografía: Laura Mosquera]

Estamos a día...A verdade é que non sei a que día estamos, porque no verán o meu cerebro (como o da maioría dos estudantes) perde a noción do tempo e tódolos días pasan a ser sábado.
Unha vez que remata o curso, comeza a fase na que o estudante se propón a el mesmo facer deporte, cultivar o corpo agora que xa cultivou a mente, exprimir o tempo ao máximo e facer as cousas que deixou pendentes durante o inverno (ler, facer limpeza, dedicarlle tempo á xente do seu redor...). Como é lóxico, o estudante está ata as gónadas de estudar ou de facer que estuda, polo tanto a proposta que se fixo a inicios do verán fracasa tamén a inicios do verán.  
Rematada a fase que denominaremos como fase de adaptación, comeza a fase de aceptación, na que o humilde estudante se dá conta de que non vai mover o cu da cama se non é estrictamente necesario, como pode ser o caso de ir mexar ou de ir á cociña por provisións que favorezan á obesidade infantil. Comezan aquí as noites vendo películas, as mañás durmindo, as nais berrando que non facemos nada... E é verdade, non facemos nada máis que o que temos intención de facer, nada. 
A adaptación remata cando comeza a fase de nostalxia. O adolescente pensa que bota de menos aos compañeiros, que bota de menos os bocadillos do recreo, as risas que se botan nas clases, as clases nas que o profesor di algo que che interesa ou incluso as clases nas que o interesante é o profesor. 
(No caso dos estudantes con asignaturas suspensas, esta fase substitúese pola de desesperación. O estudante sabe que non lle dá tempo a estudar todo o que debe e limítase a odiar ao profesor da asignatura que suspendeu e a facer apuntes en letra moi pequena e en pedaciños de papel sospeitosamente pequenos).
A última fase é a de resignación e durará tanto tempo como o novo curso. Todos pasamos por esta fase, mais ao mellor hai xente que nunca viviu algunha fase das anteriores, que hai xente para todo. Por isto, todos sabemos que é horrible ser consciente o primeiro día do mes de outubro de que aínda che quedan máis de oito meses de clases, nos cales botas tanto tempo sentad@ nunha cadeira que o cu se che volve carpeta, nos cales pasas seis horas ao día escoitando cousas que probablemente non che interesen e nos cales desexas cada un dos días que chegue de novo a fase de adaptación.
A min tamén me pasa. Moitas veces penso "Tampouco é tan malo, ás veces incluso era divertido", pensamento que apoia miña nai dicindo "Anda non te queixes, que a vida do estudante é a mellor que hai". Eu non quero coñecer a vida do traballador, creo. 

A maioría dos días dun ano non teñen nada de especial, comezan e rematan sen deixarnos recordos perdurables na memoria. A maioría dos días dun ano non teñen ningún impacto sobre o transcurso dunha vida.

L.

4.7.12

Berlín

Tradución e adaptación da curtametraxe de J. Enrique Sánchez - Berlín


Pois resulta que unha muller se me achega nun bar e dime:
-Coño Marcos, que fas aquí!? Non te vía dende Berlín! Como estás? Véxote moi ben.
Eu por suposto non me chamo Marcos e por suposto nunca estiven en Berlín, pero ela chámase Helena e ten dúas boas tetas, un bo cu, unha cara bonita e unha sonrisa que non me recorda a ninguén en particular pero que fai que desexe ter coñecido a alguén con ese sorriso. 
Polo tanto eu fágome o tolo e ela pide dúas cervexas e eu outras dúas. A ela faille gracia e rise, eu ríome con ela e ela ponse a contar anécdotas de cando estábamos en Berlín que, por suposto, eu non coñezo pero asinto, bebo da miña copa e ela bebe da súa. Todo parece estar ben porque eu boto un sorriso e ela sorrí e os dous facemos boa parella alí sentados nun bar sorrindo por anécdotas que nunca me pasaron, pero ela non o sabe.
Eu miro as súas tetas e o seu cu e trato de imaxinar quen carallo é ese Marcos e que fixo para ter tanta sorte alí en Berlín. Pregúntome se ela me deixaría repetir aínda que eu nunca fixen nada con ela en Berlín (nin en ninguna outra parte) pero eso non quere dicir que non queira facelo.
Entón ela dime que se mudou fai pouco a unha casa que está alí cerca de aquel bar, que que me parece que nos tomemos a última no seu salón. Eu dígolle que me parece xenial porque alí non hai quen fale e apenas me estou enterando de todo o que me conta sobre ela e eu en Berlín e teño medo de que sexa unha información que logo necesite para facer con ela o que Marcos, ou sexa eu, fixen en Berlín  con ela, aínda que nunca fixen nada.
Saímos do local e camiñamos 500 metros ata o seu portal. Ela colle o meu brazo e apoiase no meu ombreiro e eu poño a man no seu antebrazo. Todo non parece estar ben, pois todo parece estar moi ben. Subimos os cinco pisos sen ascensor ata a súa casa e cando chego arriba eu non estou canso, estou quente. Sigo mirándolle as tetas e o cu, pero sobre todo o seu sorriso e esa cara bonita que eu nunca vira antes de esa noite. Ela pon unha copa para min e outra para ela, eu béboa, boto un sorriso e míroa ata que deixa a súa copa na mesa e eu fago o mesmo.
Mírame, acércase e bícame tocando a miña lingua. Entón descubro que xa non recordo o meu suposto nome pero non digo nada porque me custa dicir algo con outra lingua na miña boca. Quitámonos a roupa. Imos á cama. Revolvémonos. Follamos. Suamos. Rimos. Ela berra “Marcos” e eu berro “Helena” porque diso si me acordo.
Un anaco despois rematamos e quedamos deitados na cama. Ela saca unha caixa da mesiña de noite e ofréceme un cigarro que eu collo aínda que non fumo porque ao mellor Marcos si fumaba en Berlín e en outros sitios. Dedicámonos a exhalar o fume sen dicir nada e en vez de estar tenso estou moi tranquilo, non sei se porque supoño que é así como se sinte un cando folla con alguén con quen xa follou noutra cidade como berlín (ou calquera outra) ou porque me gusta esa rapaza que case non coñezo aínda que xa follei, suei e sorrín con ela.
Entón remato o meu cigarro e aplástoo contra o cinceiro. Míroa e dígolle:
-Eu nunca estiven en Berlín.
Ela mírame e dime:
-Eu tampouco.
Todo parece estar ben porque ela sorrí con ese bonito sorriso seu e sigue tendo unas boas tetas e un bo cu. Eu, non sei porque, non podo deixar de sorrir tampouco. Abrázoa e non digo nada máis, ela tampouco e os dous, pouco a pouco, quedamos durmidos. 

Porque cada día nace e morre xente e mentres nós encontramos unha morea de cousas ridículas e tamén importantes para manternos ocupados, como o amor e o sexo, aínda que non necesariamente nesa orde, e aqueles que consigan encontrar un e outro na mesma persoa deberían saber que son moi afortunados.

L.


2.7.12

Medos irracionais


Onte vin unha das pelis de Saw de novo. Eu soa. De noite. Ás escuras. Tiven medo. Só un pouco. Logo pasáronme as típicas cousas que che pasan despois de ver unha peli de medo, ou de escoitar historias raras, ou de ver Cuarto Milenio, porque na fronte de Íker Jiménez poden aterrar todo tipo de obxectos voladores non identificados, e iso tamén dá medo. En fin, o caso é que eu tiven reaccións cando fun durmir que logo, pensándoo racionalmente (aínda que a min personalmente eso da racionalidade cústame) daste conta de que somos bastante estúpidos, sobre todo eu, pero non me cambies de tema!
Imos ver. Señores fabricantes de mantas... que lles botades ás mantas para que teñan ese poder de convertirse nun muro de contención? Porque hai unha cousa, ti estás intentando durmir, ás escuras tamén, e entón a túa mente comeza a montarse unhas movidas incribles e dache por pensar que ven un asasino clavarche un coitelo. E que fas? Pois tápaste ca manta! Deixando un furadiño para o aire, claro. Desta forma, cando o malvado e psicópata asasino te apuñala repetidas veces ti non sofres, porque tes unha manta irrompible, impenetrable, ríxida, dura e de formigón armado que o coitelo non pode atravesar.
Nestas ocasións de irracionalidade, a túa mente entra nun estado de imaxinación absoluta, de forma que ese montón de roupa porca que ti vas trasladando da cadeira á cama, e da cama á cadeira , pode chegar a convertirse nalgo como isto
porque é algo super lóxico que o que sexa que a túa mente se esté imaxinando (eu que sei, un asasino, un violador, Jorge Javier Vázquez..) esté ahí encollido nunha esquina da túa habitación, quieto, mirándote. Porque se hai algo que te vén matar, ou incluso se vén rirse na túa orella mentres dormes, non iba quedar ahí mirándo, faríao e punto.
Seguindo a idea esta de que a manta te vai protexer de todo canto atente contra a túa persoa, hai que ter tamén en conta o medo a sacar calquera parte do teu corpo fóra desa manta. Porque claro, ti sacas un pé fora da manta e déixalo colgando da cama, e tes medo a que alguén cho corte! Agora imaxínate ti un home debaixo da cama, comendo pelusas, esperando o momento adecuado no cal ti te despistas e sacas un brazo da manta. O home nese momento apura e coa súa motoserra ten a intención de cortarche o brazo! O perigo está ahí. 
A escuridade normalmente dános pé a imaxinarnos moitas cousas. Un corredor escuro, por exemplo. Ti a luz do corredor tela que apagar porque non está a cousa como para ir gastando luz só porque a ti che dá a gana, e a túa habitación está do outro lado. Neste caso preséntaseche un problema. Podes arriscarte a ser torturado, ou podes deixar a túa dignidade de lado e correr. Claro, nun corredor iluminado a probabilidade de morte é moi inferior, pero se estás a escuras podes atopar trampas mortais, un pallaso diabólico ou incluso ao propio Voldemort. E entón ti corres e cando chegas á cama pois enfrontaste cos problemas nomeados anteriormente, cuxa solución segue sendo a manta. 
Estas ocasións nas que as emocións gañan á razón son bastante graciosas, pero no momento a verdade é que pasas medo aínda que o nome do blog opine o contrario.

A conclusión desta entrada polo tanto é: comprade mantas. 

"Do que teño medo é do teu medo"-Shakespeare

L.





27.6.12

Que é ser normal?

Segundo din, hai xente peor ca outra, mais eu creo que iso é moi subxectivo e ti, se vas continuar lendo isto, supoño que tamén. De non ser así, poderías explicar como hai que comportarse para ser "mellor" ou "normal"?
A xente "normal" soe seguir un patrón, como os da costura. Determinada cor de pel, relixión, sexualidade, forma física... e como existe este patrón, existe a discriminación.
Desta forma, e dito mal e rápido...
Se es negro, ZASKA! A xente vete no top-manta.
Se es chinés, ZASKA! Vendendo cousas a 10 cent.
Se es xudeu, ZASKA! Vente nun campo de concentración, nos ósos e con pixama de raias.
Se es musulmán, ZASKA! Vente atentando contra algo ou alguén.
Se falas galego, ZASKA! Vente como alguén pobre, feo, ignorante, dicindo palabras brutas, cambiando a ortografía...
Se es muller, ZASKA! A limpar na casa e coidar dos nenos.
Se es gordo, ZASKA! Ao Burguer King!
Se es ancho de costas e estreito de cú, ZASKA! Din que es homosexual, e se es homosexual, ZAASKA! Xa nin te ven!
Se levas roupa lixeira e cintas no pelo, ZASKA! A fumar porros, hippie!
Se levas a roupa curta, ZASKA! A traballar polas esquinas, puta!
Se es xitano, ZASKA! Coa "fregoneta" a roubar!
E se pensas diferente, ZAAASKA! Non queren nin verte de lonxe!
Como dirían os señores amigos de meu avó cando algo non lles entra na cabeza: "TOCATOCARALLO!"
A xente xulga sen saber, non ten tolerancia, non dá oportunidades, non sabe ver a riqueza cultural que ten diante. Non aceptan a variedade, viven na ignorancia!
Pero señoras e señores, se a gracia de vivir é vivir sendo diferente! Iso e que, ao morrer, te recorden polas túas diferenzas.
Por todo isto fai falta xente que pense doutra forma, xente que non "zaskee", persoas que se saian das liñas, que pinten por fóra, que para buscar diferenzas xa están os pasatempos do xornal!
Eu non creo na xente rara nin na xente normal, creo na xente que é un mesmo e que está convencido da súa personalidade e creo que todos deberíamos estar convencidos de quen somos e do que queremos.
Como dixo Seoane, "Cremos que o que uniformiza diminúe ao ser humano, que as diferenzas culturais enriquecen a humanidade. Nós queremos axudar a enriquecer o mundo coa nosa diferenza"

Espero que alguén saque algo en limpo disto. O que saco eu en limpo de hoxe é que hai que esforzarse máis dende o principio, senon fodidos vamos.

"Nunca se alcanza o éxito ocultando o talento e a sensibilidade."


L.