21.7.12

Situacións incómodas


Unha situación incómoda é aquela na cal unha das persoas que interveñen nela se sinte avergoñada e/ou humillada por non saber que dicir ou por arrepentirse do xa dito ou feito.
O outro día estaba eu saíndo do cuarto de baño dun edificio e atopeime cun señor que estaba falando só. Eu intentei pasar desapercibida pero o home miroume e dixo “estamos aquí ensaiando o meu amigo e eu”. Eu non sabía que dicirlle, non sabía se ese home era tolo ou humorista, polo que optei por dicir “Ah K. E esta é a primeira das situacións incómodas da miña vida.  

Situación incómoda número dous: Ti estas nun ambiente normal e relaxado falando con alguén sobre calquera cousa e nun intento de interesarse pola vida do outro preguntas algo como “e logo teu pai de que traballa?”. O que en principio parece unha pregunta sinxela que se resolve cunha sinxela resposta (que nos tempos de agora soe ser “ah, pois está no paro”) pasa a ser unha horrible situación para ti cando che responden “meu pai está morto”. Neste momento, ti podes facer dúas cousas, dicir “pois o meu ten vacas” e quedar como un cabrón insensible, ou quedar como un imbécil sensible dicindo “Ah K . Non hai unha boa resposta, nunca.

Situación incómoda número tres: Estás esperando o bus, por poñer algún exemplo, e entón alguén da parada rompe o xeo desta forma:
-Ola, como vas?
+Pois ben, non podo que…
-Si eu tamén ben, esperando o bus.
+E eu, ultimamente tar…
-Vale, falamos logo.
E entón o tipo colga o teléfono e mírate con cara de “e ti porque me falas?”, e ti, que descobres que fixeches o ridículo mentres pensabas que tiñas amigos, míralo con cara de “Ah K.

Situación incómoda número catro: Estas cunha amiga de compras. Ela colle a roupa que quere e diche “espérote no probador”. Ti, cando xa tes escollida a roupa, berras nos probadores o nome da túa amiga e diche “aquí”, que xa me dirás ti que tipo de referencia espacial é “aquí”, pero guíaste polo son da súa voz e abres a cortina do probador dicindo “mira collín estes pantalóns…” e descobres que abriches a cortina que non era e que a persoa que está ocupando ese probador te mira e che di “ESTÁ OCUPADO!” e ti, coa cortina aberta e todo o mundo mirándote, dis… “Ah K

Situación incómoda número cinco (e non imos facer rimas obscenas): É ben sabido por todos que mola mirar e tocar os móbiles de última xeración que están na exposición dos comercios. Por iso, é ben sabido por tódolos comercios que deben poñerlles alarma. As alarmas son uns dos principais obxectos que dan lugar a situacións incómodas, porque cando ti pensas “buah tío mira o Iphone 4” e o colles, a alarma empeza a soar por erro, pero iso a xente non o sabe e por iso todos te miran como se foses unha ladroa. Logo, ven o dependente da tenda e diche “non te preocupes, a alarma soa sen querer” e ti, humillada completamente ante tódalas persoas que te están mirando, dis “Ah K.
(isto tamén é aplicable cando ao saír dunha tenda a alarma pita e a caixeira che di “debe ser a tarxeta de crédito”, pero a situación económica non permite ter tarxetas de crédito así que aforro poñela)

Situación incómoda número seis: Dous dos teus amigos discuten acaloradamente e ti estás alí no medio intentando que a discusión non che afecte, pero todos sabemos que o vai facer, porque nalgún momento da discusión un dos amigos che vai dicir “A QUE TEÑO RAZON?” e o outro engadirá “A QUE TEÑO RAZÓN EU?” e ti, que nin queres dar a razón nin sabes quen a ten, limítaste a dicir “A min non me metades nas vosas cousas!”, pero vaia, que tamén poderías contestar “Ah K para que a miña entrada teña algo máis de sentido.

Situación incómoda número sete: Os ruídos que parecen o que non son, e incluso os que son o que parecen. Peidarse e algo moi natural que todo o mundo fai, pero cando o fas non o recoñeces, e cando non o fas sempre haberá algún ruído producido polo rozamento de dous corpos que fará que a xente do teu redor te mire como se foses un porco, pero un porco moi natural. Ti, que sabes que o pensan, intentas deixar o suficientemente claro que ningún gas saíu do teu corpo, e entón poste nervioso e dis “Eh, que non fun eu, que foi a cadeira! Vaia, que a cadeira non peidou porque as cadeiras non poden facelo, pero e que non foi un peido, foi a cadeira ao moverse, xa sabes, así” e intentas volver reproducir o son que desencadeou esta incómoda situación pero non che sae e claro, a xente pensa que mentes e diche “Ah K e sepárase uns poucos metros de ti.

Situación incómoda número oito: A profesora máis seria e correcta que tes pon unha película na clase na cal hai unha escena sexual. Creo que non necesita máis explicación que a de que a cara de todos é de “Ah… K

Situación incómoda número nove: Consiste en facer un comentario dalgún descoñecido pola rúa e facelo demasiado alto:
-TÍA MIRA QUE PEDAZO ORELLAS TEN ESE CHAVAL!
E efectivamente o rapaz ten orellas, e sexan grandes ou pequenas oíute, polo que te mira cunha cara ameazante e tanto ti como a persoa á que llo dixeches vos quedades con cara de… xa sabes, de “Ah K

Situación incómoda número nove punto cinco: O mesmo que antes, pero esta vez controlas o teu volume de voz e dislle ao teu amigo “mira disimuladamente ao home que tés detrás, xa verás que orellas máis grandes”. A persoa a quen llo dis non mira disimuladamente e como non o home, que ten orellas pero tamén ollos, deuse conta e volveu ocorrer o mesmo ca antes, coa mesma cara de “Ah K.

E por último, a situación incómoda número dez: É o teu aniversario e regálanche algo. Ti abres o paquete diante de quen cho regalou e descobres que dentro hai…poñamos por exemplo… un chaleco de pelo de leopardo. Cando o abres pregúntanche “Que, gústache? Custounos moito elixilo.” E ti, que mentes coma o cu, dislles “Ah K. Si…é bonito…orixinal… E non o sacas do armario nunca máis na vida.

Xa sabedes, podedes comentar as vosas situacións incómodas e opinar sobre as miñas. Grazas pola visita e ide pola sombra!


"Nunca rompas o silencio se non é para melloralo"-Ludwig van Beethoven


L.

12.7.12

Praia, odiado lugar.


Continuemos falando do verán. Eu creo que a maioría de nós pensamos no verán e vennos á mente a imaxe da praia, unha imaxe máis ou menos así:

Pero esta imaxe non se corresponde para nada coa realidade. A praia da foto parece divertida, ou polo menos relaxante, cando en realidade unha praia non é divertida, e moito menos relaxante. A praia é unha das cousas menos relaxantes do mundo porque incluso non estando nela o pasas mal, como a noite anterior, que dormes pensando “Oxalá mañá faga bo día”, e ao día seguinte segundo espertas abres a persiana e… FAI BO DIA! Neste punto comezas a experimentar unha sensación parecida á relaxación, pero que remata rapidamente cando comezas a ver que a túa familia está recollendo as cousas para ir á praia.
Na túa mente a idea de preparar as cousas para ir á praia limítase a coller unha toalla e unha muda, pero cando vas gardar as túas cousas, que son só dúas, comezas a ver que a túa familia está metendo tantas cousas na maleta do coche que parece que ides ao Xapón un mes. Entón, ti comezas a pensar que ao mellor che fan falta máis cousas que unha toalla e inclúes  na túa equipaxe cousas cas que te podes entreter: uns pasatempos, unha revista, algo para  escoitar música, uns panos de papel… E se a isto lle engadimos que túa nai vai engadir tamén varias cousas inútiles como a gorra que nunca ninguén pon ou as gafas de auga, pois é ben sabido por todos que nunca se ve un carallo debaixo da auga do mar, ademais de que lles entra auga e che apertan tanto que os teus ollos temporalmente seméllanse aos de Ozil.
Unha vez que na maleta do coche xa se encontra todo o que pode resultar necesario nunha viaxe polo Sáhara, a alguén se lle acorda que ao mellor podíamos meter algo para xogar en familia, polo que se meten tamén diversos xogos de propaganda: as pás, o disco, as raquetas de bádminton, a pelota…
Cando por fin comeza a viaxe interminable, que pode estar acompañada polos “éxitos do verán” na radio, comezas a percibir que o ceo que antes estaba azul comeza a poñerse gris e caen gotiñas no cristal do coche e para intentar amañalo, alguén da túa familia di “as gotas estas nada eh, que non é que chova, é que xa estamos cerca do mar e salpica”.
Aínda así, a familia segue adiante. Cando chega por fin á praia instálase e cada un ponse a facer algunha cousa aburrida, normalmente ler. Ti, como adolescente moderno, déitaste na toalla e intentas entreterte con música, pero as areas comezan a invadir a túa toalla e encima túa nai bótache crema solar, que di que se absorbe pronto pero é todo mentira. Logo volves deitarte, pero a crema favorece que se che peguen as areas e rematas parecendo unha croqueta andante.
Cando xa estás canso de derreterte ao sol cos ollos pechados, poste a observar as personaxes que hai por alí cerca e dáste conta de que a praia non é como a imaxe que tiñas na túa mente ao principio porque alí non hai nin rapaces guapos facendo surf nin rapazas ao estilo Pamela Anderson. No seu lugar, hai outro tipo de personaxes,  entre elas as señoras que se levantan para ir mollar os pés (e logo a caluga) e levan en todo o cu marcada a cadeira na que estiveron sentadas ou as que fan topless, que non son agradables de ver, ou outras personaxes como os señores que teñen tanto pelo que parecen osos, as nenas pequenas que van correndo e fan buratos na area para mexar neles e nenos que xogan á pelota e acaban tirándoche máis area aos ollos.
Ti, que non sabes que facer e aínda estás coa dixestión (pode durar entre media hora e 3 horas, dependendo da nai que teñas) decides que vas xogar a algo, pero isto tamén é un fracaso porque a ver, o xogo das raquetas a naide se lle dá ben, non imos enganarnos, e se xogas á pelota acabas suando coma un porco e indo por ela ao quinto inferno, así que despois de intentalo sen éxito, vas á auga.
Na auga normalmente hai pequenos saltando ondas e señoras queixándose de que “a auga está conxelada, o outro día estaba máis quentiña” e é verdade, está conxelada, pero é mentira que o outro día estivera máis quentiña, porque SEMPRE está fría. Ti nun acto que semella ser heroico e despois de mollar o pescozo e os pulsos, tíraste de golpe e cando xa non sentes as pernas, volves á toalla intentando que non se che peguen areas máis que nos pés. Despois de andar media praia ata onde se instalou a túa familia para que non os pillara a subida da marea (tan lonxe non os pillaría nin a subida do IVA) ti vas cheo de areas, claro, e comezas a secarte e a intentar cambiarte de roupa sen que as señoras que te rodean te vexan e unha vez que o consegues e que pos a chaqueta esa que ti non querías levar pero que túa nai meteu igual no coche, volves á casa morto de fame, cheo de areas e sen ganas de volver á praia no que queda de verán porque a actual imaxe que ti tes da praia e outra bastante diferente á do principio, algo así:

Unha imaxe vale máis que mil palabras.










 P.D: Grazas a Nelly por aportarnos tanta alegría na foto e por non denunciarme. Grazas tamén ás señoras que saen nela, especialmente á da cruz nas costas.

E ademais... CHEGAMOS ÁS 1000 VISITAS! Grazas a todos por entrar e por comentar, incluso aos anónimos, e grazas sobre todo por darlle de comer aos peixes, sei que é o que máis vos gusta ;)

"O tempo viaxa e soa a ciencia ficción, pero viaxamos no tempo tódolos días. Un recordo da infancia transpórtanos ao pasado, un desexo lánzate directamente ao futuro. O que é realmente difícil é manterse no presente, estar aquí e agora."


L.

8.7.12

Verán adolescente

[Fotografía: Laura Mosquera]

Estamos a día...A verdade é que non sei a que día estamos, porque no verán o meu cerebro (como o da maioría dos estudantes) perde a noción do tempo e tódolos días pasan a ser sábado.
Unha vez que remata o curso, comeza a fase na que o estudante se propón a el mesmo facer deporte, cultivar o corpo agora que xa cultivou a mente, exprimir o tempo ao máximo e facer as cousas que deixou pendentes durante o inverno (ler, facer limpeza, dedicarlle tempo á xente do seu redor...). Como é lóxico, o estudante está ata as gónadas de estudar ou de facer que estuda, polo tanto a proposta que se fixo a inicios do verán fracasa tamén a inicios do verán.  
Rematada a fase que denominaremos como fase de adaptación, comeza a fase de aceptación, na que o humilde estudante se dá conta de que non vai mover o cu da cama se non é estrictamente necesario, como pode ser o caso de ir mexar ou de ir á cociña por provisións que favorezan á obesidade infantil. Comezan aquí as noites vendo películas, as mañás durmindo, as nais berrando que non facemos nada... E é verdade, non facemos nada máis que o que temos intención de facer, nada. 
A adaptación remata cando comeza a fase de nostalxia. O adolescente pensa que bota de menos aos compañeiros, que bota de menos os bocadillos do recreo, as risas que se botan nas clases, as clases nas que o profesor di algo que che interesa ou incluso as clases nas que o interesante é o profesor. 
(No caso dos estudantes con asignaturas suspensas, esta fase substitúese pola de desesperación. O estudante sabe que non lle dá tempo a estudar todo o que debe e limítase a odiar ao profesor da asignatura que suspendeu e a facer apuntes en letra moi pequena e en pedaciños de papel sospeitosamente pequenos).
A última fase é a de resignación e durará tanto tempo como o novo curso. Todos pasamos por esta fase, mais ao mellor hai xente que nunca viviu algunha fase das anteriores, que hai xente para todo. Por isto, todos sabemos que é horrible ser consciente o primeiro día do mes de outubro de que aínda che quedan máis de oito meses de clases, nos cales botas tanto tempo sentad@ nunha cadeira que o cu se che volve carpeta, nos cales pasas seis horas ao día escoitando cousas que probablemente non che interesen e nos cales desexas cada un dos días que chegue de novo a fase de adaptación.
A min tamén me pasa. Moitas veces penso "Tampouco é tan malo, ás veces incluso era divertido", pensamento que apoia miña nai dicindo "Anda non te queixes, que a vida do estudante é a mellor que hai". Eu non quero coñecer a vida do traballador, creo. 

A maioría dos días dun ano non teñen nada de especial, comezan e rematan sen deixarnos recordos perdurables na memoria. A maioría dos días dun ano non teñen ningún impacto sobre o transcurso dunha vida.

L.

4.7.12

Berlín

Tradución e adaptación da curtametraxe de J. Enrique Sánchez - Berlín


Pois resulta que unha muller se me achega nun bar e dime:
-Coño Marcos, que fas aquí!? Non te vía dende Berlín! Como estás? Véxote moi ben.
Eu por suposto non me chamo Marcos e por suposto nunca estiven en Berlín, pero ela chámase Helena e ten dúas boas tetas, un bo cu, unha cara bonita e unha sonrisa que non me recorda a ninguén en particular pero que fai que desexe ter coñecido a alguén con ese sorriso. 
Polo tanto eu fágome o tolo e ela pide dúas cervexas e eu outras dúas. A ela faille gracia e rise, eu ríome con ela e ela ponse a contar anécdotas de cando estábamos en Berlín que, por suposto, eu non coñezo pero asinto, bebo da miña copa e ela bebe da súa. Todo parece estar ben porque eu boto un sorriso e ela sorrí e os dous facemos boa parella alí sentados nun bar sorrindo por anécdotas que nunca me pasaron, pero ela non o sabe.
Eu miro as súas tetas e o seu cu e trato de imaxinar quen carallo é ese Marcos e que fixo para ter tanta sorte alí en Berlín. Pregúntome se ela me deixaría repetir aínda que eu nunca fixen nada con ela en Berlín (nin en ninguna outra parte) pero eso non quere dicir que non queira facelo.
Entón ela dime que se mudou fai pouco a unha casa que está alí cerca de aquel bar, que que me parece que nos tomemos a última no seu salón. Eu dígolle que me parece xenial porque alí non hai quen fale e apenas me estou enterando de todo o que me conta sobre ela e eu en Berlín e teño medo de que sexa unha información que logo necesite para facer con ela o que Marcos, ou sexa eu, fixen en Berlín  con ela, aínda que nunca fixen nada.
Saímos do local e camiñamos 500 metros ata o seu portal. Ela colle o meu brazo e apoiase no meu ombreiro e eu poño a man no seu antebrazo. Todo non parece estar ben, pois todo parece estar moi ben. Subimos os cinco pisos sen ascensor ata a súa casa e cando chego arriba eu non estou canso, estou quente. Sigo mirándolle as tetas e o cu, pero sobre todo o seu sorriso e esa cara bonita que eu nunca vira antes de esa noite. Ela pon unha copa para min e outra para ela, eu béboa, boto un sorriso e míroa ata que deixa a súa copa na mesa e eu fago o mesmo.
Mírame, acércase e bícame tocando a miña lingua. Entón descubro que xa non recordo o meu suposto nome pero non digo nada porque me custa dicir algo con outra lingua na miña boca. Quitámonos a roupa. Imos á cama. Revolvémonos. Follamos. Suamos. Rimos. Ela berra “Marcos” e eu berro “Helena” porque diso si me acordo.
Un anaco despois rematamos e quedamos deitados na cama. Ela saca unha caixa da mesiña de noite e ofréceme un cigarro que eu collo aínda que non fumo porque ao mellor Marcos si fumaba en Berlín e en outros sitios. Dedicámonos a exhalar o fume sen dicir nada e en vez de estar tenso estou moi tranquilo, non sei se porque supoño que é así como se sinte un cando folla con alguén con quen xa follou noutra cidade como berlín (ou calquera outra) ou porque me gusta esa rapaza que case non coñezo aínda que xa follei, suei e sorrín con ela.
Entón remato o meu cigarro e aplástoo contra o cinceiro. Míroa e dígolle:
-Eu nunca estiven en Berlín.
Ela mírame e dime:
-Eu tampouco.
Todo parece estar ben porque ela sorrí con ese bonito sorriso seu e sigue tendo unas boas tetas e un bo cu. Eu, non sei porque, non podo deixar de sorrir tampouco. Abrázoa e non digo nada máis, ela tampouco e os dous, pouco a pouco, quedamos durmidos. 

Porque cada día nace e morre xente e mentres nós encontramos unha morea de cousas ridículas e tamén importantes para manternos ocupados, como o amor e o sexo, aínda que non necesariamente nesa orde, e aqueles que consigan encontrar un e outro na mesma persoa deberían saber que son moi afortunados.

L.


2.7.12

Medos irracionais


Onte vin unha das pelis de Saw de novo. Eu soa. De noite. Ás escuras. Tiven medo. Só un pouco. Logo pasáronme as típicas cousas que che pasan despois de ver unha peli de medo, ou de escoitar historias raras, ou de ver Cuarto Milenio, porque na fronte de Íker Jiménez poden aterrar todo tipo de obxectos voladores non identificados, e iso tamén dá medo. En fin, o caso é que eu tiven reaccións cando fun durmir que logo, pensándoo racionalmente (aínda que a min personalmente eso da racionalidade cústame) daste conta de que somos bastante estúpidos, sobre todo eu, pero non me cambies de tema!
Imos ver. Señores fabricantes de mantas... que lles botades ás mantas para que teñan ese poder de convertirse nun muro de contención? Porque hai unha cousa, ti estás intentando durmir, ás escuras tamén, e entón a túa mente comeza a montarse unhas movidas incribles e dache por pensar que ven un asasino clavarche un coitelo. E que fas? Pois tápaste ca manta! Deixando un furadiño para o aire, claro. Desta forma, cando o malvado e psicópata asasino te apuñala repetidas veces ti non sofres, porque tes unha manta irrompible, impenetrable, ríxida, dura e de formigón armado que o coitelo non pode atravesar.
Nestas ocasións de irracionalidade, a túa mente entra nun estado de imaxinación absoluta, de forma que ese montón de roupa porca que ti vas trasladando da cadeira á cama, e da cama á cadeira , pode chegar a convertirse nalgo como isto
porque é algo super lóxico que o que sexa que a túa mente se esté imaxinando (eu que sei, un asasino, un violador, Jorge Javier Vázquez..) esté ahí encollido nunha esquina da túa habitación, quieto, mirándote. Porque se hai algo que te vén matar, ou incluso se vén rirse na túa orella mentres dormes, non iba quedar ahí mirándo, faríao e punto.
Seguindo a idea esta de que a manta te vai protexer de todo canto atente contra a túa persoa, hai que ter tamén en conta o medo a sacar calquera parte do teu corpo fóra desa manta. Porque claro, ti sacas un pé fora da manta e déixalo colgando da cama, e tes medo a que alguén cho corte! Agora imaxínate ti un home debaixo da cama, comendo pelusas, esperando o momento adecuado no cal ti te despistas e sacas un brazo da manta. O home nese momento apura e coa súa motoserra ten a intención de cortarche o brazo! O perigo está ahí. 
A escuridade normalmente dános pé a imaxinarnos moitas cousas. Un corredor escuro, por exemplo. Ti a luz do corredor tela que apagar porque non está a cousa como para ir gastando luz só porque a ti che dá a gana, e a túa habitación está do outro lado. Neste caso preséntaseche un problema. Podes arriscarte a ser torturado, ou podes deixar a túa dignidade de lado e correr. Claro, nun corredor iluminado a probabilidade de morte é moi inferior, pero se estás a escuras podes atopar trampas mortais, un pallaso diabólico ou incluso ao propio Voldemort. E entón ti corres e cando chegas á cama pois enfrontaste cos problemas nomeados anteriormente, cuxa solución segue sendo a manta. 
Estas ocasións nas que as emocións gañan á razón son bastante graciosas, pero no momento a verdade é que pasas medo aínda que o nome do blog opine o contrario.

A conclusión desta entrada polo tanto é: comprade mantas. 

"Do que teño medo é do teu medo"-Shakespeare

L.