Despois deste tempo, se é que sabedes algo de min, seguro que vos estades preguntando que serie de atentados contra a humanidade pode transformar a unha criatura que só come e caga, nunha persoa tan horrible coma min, coas ideas que me acompañan. Pois ben, teño que comunicarvos que non é problema meu, senón que é xeracional e vouvos explicar as circunstancias que nos levaron a el.
Vale, ata aquí normal, cada un que se meta o que queira, pero e que logo empezamos o colexio e aí as cousas empezan a poñerse chungas. Para comezar, obrígannos a comprar plastilina. Esa substancia que, sexa da cor que sexa, vai acabar mesturándose con todo o resto da gama cromática ata dar cor negro. Porque sexamos honestos, ti pensabas que podías separar as cores cando quixeras, pero rematabas cunha bola noxenta que lle intercambiabas amablemente ao compañeiro do lado polo seu taco de plastilina aínda intacto. E parece un xogo inocente de nenos, pero eu vin a algunha pequena comerse plátanos de plastilina, e algo ten que ter esa masa, porque cando chegaba o médico e nos pinchaba, a plastilina funcionaba como placebo. E si, ao mellor son paranoias miñas, pero que me dis do Fluor-kin? A todos nos mandaron ao baño enxaugar a boca con ese líquido rosa, e todos o acabamos tragando, agora non vos queixedes. Igual que todos comimos algunha vez os palotes con papel. A parte nutritiva da golosina estaba na celulosa!
Logo había outros detalles, como eses punzóns
que incitaban á violencia ou o xogo das cadeiras, ese xogo que nos obrigaba a camiñar
co cu ladeado, así como a Duquesa de Alba na actualidade. Que mal rollo. O bo
do colexio, era chegar a casa e cebarnos a nocilla mentres víamos Gatocan, Shin
Chan ou Dragon Ball. Aquelo si que eran debuxos e aprendíase con eles, e non os
de agora. E a nocilla, que nocilla! Non como agora, que grazas a ese fenómeno
denominado “crise económica” nos vemos obrigados a mercar unha nocilla de marca
“Hacendado” que nin sequera se pode untar do sólida que está. E máis tarde,
chegou esa idade chamada adolescencia, esa etapa na que todos nos poñemos estúpidos
perdidos.Con ela chegou a ESO e, moi ao noso pesar, introducíronnos nun
instituto cheo de profesores que nos levaban 3 cabezas de altura, e de rapaces
maiores ca nós que fumaban na porta do centro aos que lle tiñamos moito medo. E
nós, sabia especie evolucionada, corríamos cara as portas facendo tapóns
humanos. Así tres ou catro cursos eh! Uns anos nos que a liberdade se alcanzaba
cando te desfacías daquel parte que levaba escrita a túa falta de asistencia/orde
a clase.