Xubilados futuros.

Atención: esta entrada pode conter trazos de frutos secos e ofensas á xuventude actual. 

Hoxe alguén dicía en Twitter que faltaban 46 días para que se acabase o mundo, e isto fai que eu me plantexe unha cousa: esta moi ben que os maias en vez de facer sudokus se poñan a calcular cantos días lle quedan ao mundo, é un cálculo tan sinxelo coma o que se fai no buscaminas, e eu comprendo que matasen o tempo así. Oe, que cada un fai o que quere no seu tempo de ocio, mira como ninguén se mete co Congreso Internacional de Observadores de Nubes (feito verídico) , pero tamén che digo que espero que acerten, porque xa non é só que vaia eu perder tódalas horas que me paso estudiando cousas que non me interesan en absoluto e me van valer para menos aínda...O importante é que, se o mundo non se acaba, as xeracións "nini" e "cani" chegarían a xubilarse algún día, e sei que para xubilarse primeiro hai que ter traballo, e sei que iso sería raro, pero cousas máis raras pasaron! E senón, mira ti isto:
Ao que iba...Xubilados, iso, xubilados. Imaxínate ti a típica imaxe da xubilada que está sentada nun banco do parque un día de inverno, co carriño da compra a un lado, coas lubas, o pucho e a gabardina subida ata o pescozo, dándolle pan ás pombiñas. Agora aplícalle a esa imaxe un filtro de Instragram. Todo é moi sentimental e moi perfecto, non? Pois agora imaxínate iso 50 anos despois, substituíndo a señoriña adorable por unha vella sen lubas nin pucho nin falda de máis de un palmo de longa, co piercing da bola blanca no beizo e os morros desproporcionadamente saídos de sacalos tanto para fóra nas fotos do Tuenti. E falando do Instagram... Agora, as fotos son da comida de cada día, pero para daquela as fotos serán de cuncas de sopa e dentaduras postizas ao lado, e ninguén quere ver unha foto dunha dentadura postiza en 300 perfís diferentes. Eu aínda diría máis... ninguén quere ver unha foto dunha dentadura postiza.

Meu avó esta xubilado, e como mecánico argalleiro que foi, aproveita a xubilación, entre outras cousas, para ferreguellar no taller e facer incubadoras, máquinas de amasar, reconstruír un chimpín e tal e cual. Pero agora ti eso telo que trasladar á situación de un chaval que se pasa a vida gastando os cartos en pezas para o coche, aleróns "thos wapos" e uns altavoces do tamaño dos aros que levan as súas mozas nas orellas. E cando sexa vello... que vai facer? Tunear o tacataca? Poñerlle óxido nitroso á cadeira de rodas e unhas llantas cromadas? Iso pode acabar realmente mal.

E logo empezaríamos a ver como as señoras escribirían no Facebook "Ste SaBadOohh kEdaDahh n l aMbUlaToRiioO kn lA pEñUkiiHhh toOa MalOtaah!...]]*" e claro, acabaríamos todos emigrando á Antártida...Disque alí non existen tales personaxes, e se existen, supoño que con tan pouca roupa o frío fará ben a súa labor conxeladora.

E por último, apuntar que os avós agora falan das películas en blanco e negro de vaqueiros, dos nenos que cantaban flamenco e do programa de Jordi Hurtado, pero despois falaránlles aos netos de Gandia Shore, da película de American Pie e... en vez de Sintrom ou insulina, non quero saber o que se chutarán.
Podo concluír despois de todo isto, que oxalá que os maias tiveran uns bos ábacos para contar os días que lle quedaban ao mundo, porque senón o futuro será, cando menos, diferente. 


"Temo o día en que a tecnoloxía sobrepase á nosa humanidade: o mundo só terá unha xeración de idiotas"- A. Einstein

L&C