5.11.12

V... de Vendetta.

Recorden, recorden, o cinco de novembro: Conspiración, pólvora e traizón... Non vexo a demora e sempre é a hora para evocala sen dilación. 

¡Boas tardes, Londres! Permitídeme que, primeiro, me desculpe pola interrupción. Eu, como moitos de vostedes, aprecio a comodidade da rutina diaria, a seguridade do familiar, a tranquilidade da monotonía. A min gústame tanto como a vós. Pero co espírito de conmemorar os importantes acontecementos do pasado (normalmente asociados coa morte de alguén ou co fin dalgunha terrible e sanguenta batalla e que se celebran cunha festa nacional), pensei que poderiamos celebrar este 5 de novembro (un día que, lamentablemente, xa ninguén recorda) tomándonos 5 minutos da nosa complicada vida para sentar e falar un pouco. Hai, claro está, persoas que non queren que falemos. Sospeito que, neste momento, estarán dando ordes por teléfono e que homes armados xa veñen de camiño.

Por que? Porque mentres poidan utilizarán a forza. Para que o diálogo? Sen embargo, as palabras sempre conservarán o seu poder, as palabras fan posible que algo tome significado e, se se escoitan, enuncian a verdade. E a verdade é que neste país algo vai moi mal, non? Crueldade e inxustiza, intolerancia e opresión. Antes tiñas libertade para obxectar, para pensar e dicir o que pensabas. Agora, tes censuras e sistemas de vixiancia que nos coartan para que nos conformemos e nos convirtamos en sumisos. Como puido ocorrer isto? Quen é o culpable? Certamente, uns son máis responsables que outros, e terán que rendir contas. Pero a verdade sexa dita, se están buscando un culpable, só teñen que mirarse ao espello.

Por que o fixeche? Porque tiñas medo. E quen non? Guerras, terror, enfermidades. Había unha plaga de problemas que conspiraron para corromper os vosos sentidos e zugarvos o sentido común. O temor puido con vós e, presas do pánico, acudístedes ao actual líder, Adam Sandler. Prometeuvos orde, prometeuvos paz. E todo canto vos pediu a cambio foi a vosa silenciosa e obediente sumisión. Onte á noite intentei poñer fin a ese silencio. Onte á noite destruín o Old Bailey para recordar a este país o que esqueceu.

Fai máis de catrocentos anos un gran cidadán desexou que o cinco de novembro quedara gravado na nosa memoria. A súa esperanza era facer recordar ao mundo que xustiza, igualdade e liberdade son algo máis que palabras; son metas alcanzables. Polo que se non abren os ollos, se seguen alleos aos crímenes deste goberno, entón suxírolles que permitan que o cinco de novembro pase sen pena nin gloria. Pero se ven o que eu vexo, se sinten o que eu sinto e se perseguen o que eu persigo, entón pídovos que vos unades a min, dentro dun ano, diante das portas do parlamento. E xuntos farémoslles vivir un cinco de novembro que xamais, xamais ninguén esquecerá.


"Remember, remember, the Fifth of November: the gunpowder treason and plot... I know of no reason why gunpowder treason should ever be forgot."

V de Vendetta



3 comentarios: