Por que non o entendo?

Se me paro a pensar, realmente non sei nada de nada, e a verdade é que estou moi lonxe de comprender certas cousas. Algunhas ao mellor poden parecer sinxelas: por que non podo esbirrar cos ollos abertos? Como se lle volve poñer a tapa ás olivas despois de sacarlles o óso e meterlles a anchoa? Cantos gigapeutas son un terapeuta? Sen embargo son cousas que non me importa ignorar, xa que son máis irrelevantes que a análise sintáctica para o futuro de calquera persoa do universo.

En realidade o que me fai sentirme unha ignorante son as preguntas importantes de verdade, esas que pouca xente sabería responder sen o medo a equivocarse, esas cuxa resposta non viría acompañada dun bo sentimento para ningún de nós. Non sei por onde comezar, quizais polas que máis me preocupan. Por exemplo, como é posible que exista xente que pretenda xustificar a súa fobia aos estranxeiros? Non entendo a que vén iso de dar maior importancia á cor da pel que á cor dos ollos, como dicía aquel grande. E a homofobia? Desgraciadamente, se o número de racistas segue sendo moi alto no século XXI, arriscaríame a dicir que as mentes homófobas son máis. Falan do "normal", do "natural". Por que é máis natural follar con alguén do sexo contrario? Por que ese medo ao que non comprendemos, ao descoñecido? Esa discriminación cara o travestismo, a transexualidade... Como pode ser real? A que veñen tantos prexuízos? Chinos e bazares, xitanos e roubos, rastas e drogas... Non o entendo.

Ultimamente ir pola rúa é como ver un catálogo de Inditex. Mesma roupa, diferentes modelos. Rapazas e rapaces lambéndolle o cu ás modas, por que? A caso necesitamos refuxiarnos nelas? Tanto medo temos a ser nós mesmos?  Por que nos importa tanto o aspecto? Por que, aínda sendo todos copias exactas uns de outros, somos tan críticos do alleo? Son necesarios de verdade eses comentarios escandalizados ao respecto dun embigo ao aire? E dun tanga que se deixa asomar? E o nudismo? É racional a vergoña que nos causa deixar ver algo que todo o mundo ten? Porque todas as mulleres temos cona, non si?... Eu é que non o entendo.

E se falamos en termos sociopolíticos, non podo evitar preguntar quen carallo foron os que provocaron a crise económica. Por que se a caghastes tan rápido agora non a amañades coa mesma velocidade, eh? Que pasa, que a vós non vos afecta, ou? Claro que non, porque aquí quen sofre tódalas consecuencias sempre somos nós, o pobo, equivócome? Se nos aumentades os nosos deberes, por que ignorades os vosos? E o que é peor, por que vos encargades de acabar con todos os nosos dereitos? Tanto medo nos tedes? E nós, as mulleres, cando imos ter a igualdade que buscamos? Somos freadas, caladas, ocultadas, violadas, lapidadas, mutiladas, compradas e maltratadas en todo o mundo. Por que as mulleres non podemos ser as donas do noso propio corpo? Realmente algún día vai cambiar esta situación?... Non o entendo hostias!

Ademais, creo que ás veces hai xente que non ten clara a súa lista de prioridades. Por que Palestina, por poñer un exemplo, está sufrindo tal masacre? Por que a gran maioría de países dan prioridade á produción de capital, e non ás vidas humanas? Por que Estados Unidos sempre ten os fociños metidos en tódolos conflitos? E que me dicides do mundial. De verdade que hai tanta xente capaz de antepoñer o fútbol aos dereitos humanos? Se chega a estes extremos... é un deporte? Un entretenemento? E falando de entreter... Como é que tanta xente pode considerar a tortura dun touro ata o desangramento un arte? Cal dos dous se supón que é o animal nesa praza? Ou... Por que se converte o asasinato masivo de delfíns nunha tradición cultural?... QUE DIXEN QUE NON O ENTENDO!

E por último... Por que ninguén nos informa como é debido do que está pasando? Por que a prensa, a radio e a televisión non fan o seu traballo? Porque a estas alturas a min asáltame outra dúbida máis... É mellor ver as noticias e estar mal informada... ou vivir na ignorancia? Non sei, quizais non quero saber as respostas, porque aínda que iso supuxera máis información para min... Dende logo non me ían dar a felicidade. 

E así funcionamos, meu. Antepoñendo sempre a felicidade persoal á felicidade da maioría. Dando prioridade sempre ao noso propio benestar e deixando a un lado a loita colectiva.

Rebeldía e solidariedade van da man, e polo de agora non parece que se vaian deixar ver. 

Laura Mosquera