Eche o que hai!

Uoooola! Imaxínate só por un momento que agora estivera prohibido saír á rúa coas bragas de cor vermello, ou que non se puidera entrar nun baño público por ter un lunar no brazo dereito, ou que...eu que sei, que non se puidera ir a clase con pantalóns. Vale, isto non é un bo exemplo porque nalgún caso sería perfecto! Aínda que noutros...noutros sería algo coma isto:

O caso é que o pasado xoves en Madrid aprobouse unha nova lei que di que un dos requisitos para poder ser taxista é "non padecer enfermidades infecto-contaxiosas ou impedimento físico ou psíquico que imposibilite ou dificulte o exercicio normal da profesión". Iso en principio parece unha lei obvia, porque se a ninguén lle gusta saír do taxi coa carteira vacía, menos lle gusta saír cunha tuberculose ou algo así, supoño eh, non sei, hai xente para todo. POIS NON! NON É OBVIA! E non o é porque esta lei inclúe tamén á xente con VIH ou con outro tipo de enfermidades de transmisión sexual. Eu non quero pasarme de lista, pero nos meus tempos ser taxista só consistía en conducir un taxi, non? Pois logo... non o entendo.

O noso goberno é admirable, as nosas leis son envidiables e Mariló Montero é...unha presentadora de televisión "moi tranquila", según ela, porque os órganos dun asasino doante non van ser transplantados. E non foi dicir que levaban asociada a alma do tipo? Isto recórdame ao capítulo dos Simpsons no que Homer se transplanta o pelo de Snake e se volve malo. Creo que o repetiron tantas veces en Antena3 que a pobre muller acabou créndoo, así que espero que non vira moitas veces tamén ese no que Burns tapa o Sol, senón imos fodidos. 

E é que o mundo vai moi mal, moi moi mal. Xa dixo o rei que "España dende dentro dá ganas de chorar" Di que si Juancar! Di que si! Se tes toda a razón do mundo! De verdade, e que temos un rei que cae moi, moi ben! Se con xente así dá gusto.

O que está claro é que podería ser peor. Vale, xa sei que cada día 170 persoas aproximadamente están perdendo a súa casa e todo o que teñen, véndose na rúa cos fillos e coas cazolas ao lombo, e que unhas 40.000 persoas no mundo morren de fame cada día, sei tamén que existe Justin Bieber e que nos goberna un home que ten a barba e o pelo de diferente cor, e que se está a suicidar xente porque non soporta vivir na puta miseria, que hai 142 millóns de nenas casadas que nin sequera teñen 18 anos e que a xustiza ten tanto de xusta como Falete de muller...

Pero non vos preocupedes, porque todo ten a súa parte boa...ou a menos mala. Por exemplo, coa cola do paro agora non te tes que molestar en chamar a alguén para saber donde está, porque xa sabes que vai estar alí. E por suposto, non te tes que comer a cabeza con "Donde está Wally?" Porque xa sabes donde está, na cola do INEM. Ademais, sempre vai haber unha parte divertida e educativa de todo, e neste caso é esta:

"Se os galegos fósemos dinosaurios, votaríamos ao meteorito."

L.

P.D: Se alguén quere algunha foto das da dereita en maior tamaño, ou quere propoñer, comentar, regalar ou pedir algo, que me escriba un correo a laura[arroba]lucus.org!

Pero...isto é enserio?

Din que unha imaxe vale máis que mil palabras, e espero que sexa verdade, porque palabras coma "La Estrada","Pollo", "Puenteareas" e a peor de todas, "Sangenjo" a verdade é que non valen para nada. 

Temos a teoría de que queren que quedemos sen ollos para que logo non vexamos que nos rouban.

L&C

Nisto que...

Nisto que é un novo día que trae consigo novas experiencias, novos traballos, novas sensacións e novas desgracias (ou alegrías). E ti, que estás quentiñ@ na cama espertas dun sobresalto que facilmente un día che provocará un paro cardíaco. Pero o espertador, ese aparello creado pola vontade do demo, soa estridentemente e introdúcese no teu cerebro a un volume excesivo a tales horas da maña, porque hai dúas cousas que a min me chamuscan o cerebro: esa cantidade de deciberios ás sete da mañá e a voz nasal desas mulleres do telediario que falan dunha forma extraña abrindo demasiado a boca como se estiveran informando á xente nese idioma chamado "balleno".

Nisto que se repite o ocorrido anteriormente, pero esta vez ti ergueste a unha velocidade sobrehumana sabendo que non vas chegar a tempo porque te durmiche "5 minutiños máis" que se convertiron en 10, e logo en 20, e logo nunha carreira ata o armario na cal, no camiño e descalz@, vas atopar con esa pata da cama que che vai arrancar da gorxa un berro impropio desas horas da mañá e outras cantas palabras malsoantes. E se tes os pés fríos, olvídate dunha das dedas, porque seguramente a perdas no impacto.

Nisto que colles o primeiro que atopas e resulta que o primeiro que atopas son os pantalóns que máis odias porque che caen, porque estoupas con eles ou porque se lles baixa a cremalleira.

Nisto que saes da casa e tes que volver subir porque te olvidache mesmo de sacar as zapatillas. E entón volves entrar, e volves saír e corres hacia o teu destino mentres te das conta de que:
1-Chegas tarde FIXO.
2-Olvidáchete de algo máis polo que non podes volver xa, porque se o fas a cama seducirate e non resistirás a tentación.
3- Fai un frio do demo, e como o primeiro que atopache no armario non era roupa de inverno o teu corpo está agarrotándose tanto que che doe o lombo, a mandíbula, a punta dos dedos e che moquea a nariz.

Nisto que chegas ao teu destino: tarde, mal e de arrastro. Tes unha xornada na que como moito pode ir aceptable porque TRABALLAR NON MOLA NADA e cando chegas a casa morto de fame e de mala hostia vas ao salón e na tele está posto Telecinco, chámante para comer pero aínda tes que poñer a mesa, e de comer hai esa cousa que ten un cor que che saca as ganas de probalo, unha textura que che afirma que probalo non foi boa idea e un sabor que te castiga por ir en contra das túas ideas e meterte iso na boca. 

Nisto que ías durmir a sesta pero veu facerche unha cordial visita ese familiar teu que che cae mal, porque en todas as familias o hai e sempre di "é que nunca vides tomar un café". E ti pensas "pois non, non vou, e o feito de que eu non te vaia ver debera suxerirche que ao mellor tampouco quero que veñas ti verme a min". E perdes a tarde enteira. Nin descansas, nin traballas, nin nada.

Nisto que dis "vou entreterme un cacho" e ao teu ordenador lle dá por facer algo que nunca fai, por escarallarse dunha maneira moi sutil nun momento moi preciso e dunha maneira moi normal. Nisto que encendes e che pon algo como "su copia de Windows no es original", cousa que ti obviamente xa sabes pero o sistema pensa que eres legal, ou algo como que non se oe, ou tranca, ou non vai internet ou se apaga só porque lle dá por aí.

Nisto que "Yahoo!" por primeira vez na vida non che soluciona o problema e ti te sintes traizoado porque el era o teu máis fiel amigo, pero xa non, xa non podes contar con el.

E nisto que, despois de non cear as sobras desa comida que che provocou arcadas anteriormente, ducharte con auga máis fría do que che gustaría e con pouca presión, te vas deitar con dúas dedas menos (pois volviche dar na pata) e coa idea de que mañá ao mellor é mellor non erguerse ata que cho pida o corpo, non?
POIS NON, porque ao mellor non tes sorte e mañá aínda é martes!

"Ama a vida que vives, vive a vida que amas"- Bob Marley

L.

Ser política é o que ten.

Saín elexida a delegada da clase. Eu, delegada. Nin sequera sei cales son as miñas funcións como tal...Espera, iso soame de algo. Alguén gañando unhas eleccións sen ter nin idea do que vai ter que facer no seu cargo... Ahh xa sei a quen me recorda! Era Mariano!
Así que creo que, dunha forma ou outra, pasei a formar parte dunha especie de "política" dentro do instituto, polo que terei que facer cousas coma o cu polo ben da clase. O bo é que eu non tiña programa electoral, así que non vou ter que incumplir patéticas promesas desas que soan a mentira dende o momento no que saen da boca ata o momento en que desaparecen no aire dicindo que "no había más remedio".
Ademais, ser delegada nos tempos que corren vai ser difícil, pois terei que adoptar medidas de axuste moi drásticas para embolsarme cartos para o peto mellorar a situación actual. Ou sexa, iso que chaman putos recortes "necesarios".
Vou intentar tomar exemplo dos meus superiores para facelo da mellor forma de enganarvos posible. O mellor é comezar facendo cambios completamente innecesarios para que a xente vexa que estou implicada no meu cargo e que teño moito interese en mellorar a situación. Por exemplo, aquí o señor alcalde decidiu que era mellor renovar o asfalto da avenida Terra Chá porque estaba moito mellor que o de outras rúas todas vacheadas lixeiramente deteriorado. Así, eu teño pensado mandar sacar as plaquetas do chan e volvelas poñer, pero ollo! Só as que estén nas zonas máis visibles, non as que estean rotas. Desta forma todos vos enganaredes daredes conta de que son a mellor opción ante a crise.
Logo, unha vez que xa esteades convencidos, comezarei a sacarvos as cousas máis necesarias prescindibles, como a calefacción ou os extintores. Que si, fiádevos de min, que isto fixoo Mariano coa sanidade e fixo ben, que "o importante é ter saúde ter un coche que sexa a caña e a barba ben recortadiña!".
Outro exemplo a seguir do goberno actual é o moito que miran por nós. Desta forma, en vez de roubarnos facer que nos adaptemos dunha forma brusca, van pouco a pouco introducíndonos na súa propia dictadura democracia, recortando pouquiño a pouco para que o notemos o menos posible. E isto eu vouno facer así: primeiro cousas básicas. Para que queredes xiz se podedes escribir con cuspe sobre o polvillo blanco? Pois iso, xiz fora. E por suposto, subirei as fotocopias a 50 céntimos cada unha e o 90% dos cartos utilizareino para comprarme os meus antollos mellorar os servizos públicos. Despois comezarei a encender só a metade das luces e abrir as persianas só á metade. Logo, cando xa non vos chegue a luz e esteades medio cegos, sacareilles ás sillas é as mesas unha das catro patas, que con tres ben se vive. E ao final, claro está, meterédesvos a hostia parda porque perderedes o equilibrio sobre as tres patas que vos quedan na silla, pero cun pouco de sorte non sabedes que fun eu a que vos fodín porque casi non viades dentro da clase.

E isto é básicamente o que farei. E se por algún motivo vos dades conta de que vos estou utilizando limitando a vosa forma de vida habitual e se vos ocorre queixarvos, eu non vos farei nin puto caso privarei de facelo, é máis, enviareivos aos simios e ignorantes que teño por antidisturbios corpos de seguridade para que eviten que vos volvades queixar nun futuro haxa accidentes se se dera o caso de que a alguén se lle fora a man coa manifestación.
Pero, como digo, todo polo voso ben e sempre evitando levar a cabo, na medida do posible, medidas que vos perxudiquen, claro :)

P.D.: A próxima entrada xa non terá este ambiente político (se a situación non me forza a facelo). Temos algúns proxectos entre mans que poden quedar realmente ben, pero vainos levar un tempiño porque ademais andamos co instituto a voltas, así que perdoade se non actualizo con tanta regularidade coma antes!
E mooooitas grazas por todos os comentarios, sexan anónimos ou non, e por esas 2500 visitas! Que esas cousas son as que animan a unha a seguir facendo o que fai! ;)

"A violencia é o medo aos ideais dos demais"-Mahatma Gandhi

L.

Vaia, pois parece que aos policías ninguén lles petou por manifestarse. Manda carallo, menudos imbéciles.