Eternidade.

Porque a verdadeira tradición non emana do pasado, nin está no presente, nin se albisca no porvir. 

Non é serva do tempo.

A tradición é a alma eterna, que vive no instinto popular e nas entrañas do chan.

A tradición non é a historia.

A tradición é a eternidade.

A tradición e todo aquelo que endexamais nos traizoará.

Castelao

Violeta sidérea con poema.

Desfaite xa dos traxes, 

das sinais, dos retratos. 

Eu non te quero así... 

disfrazada de outra, 

filla sempre de algo. 

Eu quérote pura, libre, irredutible: ti.

Sei que cando te chame 

entre tódalas xentes do mundo, 

só ti serás ti. 

E cando me preguntes quen é o que te chama,

 o que te quere súa, 

enterrarei os nomes, 

os rótulos, a historia.

Irei rompendo todo o que enriba me botaron dende antes de nacer. 

E volto xa ao anónimo eterno do espido, 

da pedra, do mundo, direiche: 

"eu quérote, son eu".

Pedro Salinas

No solpor.

Todo arrastra o voo da luz.

Os lagos e as baías, os esteiros e os illós, 
Presentan moitas tardes, contra a hora do ocaso,
Unha brétema acendida,
A ignición dos espectros que saíron camiñar,
Etérea inflamación.

Incineran a beleza, carbonizan o boato,
E, nos fastos de queimar este esplendor,
Esfumíñanse na noite, sempre espida.

Desta cruel apoteose, desta pompa funeral,
Non salienta máis grandeza que a do espazo que se afunde
E a das horas que se perden como un líquido escoando.

Todo arrastra o voo da luz.








Os que temos a fortuna de levar nave lixeira
Entre o mesto neboeiro
E dispor o rumbo exacto cara ao fondo da baía
Vemos sombras e espantallos e quimeras
Calcinados sobre as ondas,
E hai enxendros, sombras, ánimas e meigas,
Que esvaecen para sempre aniquilados.

Todo mostra o sol que vence.
Todo arrastra para o Hades.

Na noitiña a brisa fresca enche a vela do navío.
Marca a luz o tempo exacto para ollar o que perdín.
As efixies que aínda fican sublimadas entre a néboa.
E despedirme.

Velaí quen debuxou cos seus ollos a derrota.
Velaí quen foi furtado para sempre
E afundiu como este sol,
Ulcerada expiación, dolorosa chaga.

Manuel Forcadela


[Foto feita en Castro Ribeiras do Lea]