30.10.13

A vida é marabillosa.

(Grazas, Alba, pola foto :)

A vida é marabillosa.

[...]

Mentira, a vida e unha gran merda pinchada nun pau de eucalipto, unha boleira  tan grande e tan exposta ao sol que abafa incluso tres parroquias (tamaño Duarría) máis aló de onde está depositada dita frasca. Pero aínda sendo unha boleira de tanto calibre, é unha porcallada das marabillosas.

Hoxe podes estar xenial e mañá o mundo pode caérseche aos pés, por iso hai que aproveitar os pequenos detalles da vida. Detalles como saír da casa ás oito ou nove da tarde e cheirar a terra que comeza a humedecerse co orballo da noite. Erguerse un sábado pola mañá e sentir o aroma a café dende a túa habitación ou abrir un libro por primeira vez e pasar as follas rápido para percibir o olor a tinta, a papel, a novo. E o olor a gasolina, ou a algo acabado de pintar, ou ás faíscas do Lume Novo.

Mirar ao ceo e darte de conta de que, aínda que parecía negro, hai millóns de estrelas. Ir ao baño despois de horas aguantando, abrir a neveira e que haxa algo rico e listo para comer ou meter a man no peto e atopar cartos. Que nas mesas dos bares haxa panos de papel de verdade, e non deses que aínda que son moi amables e che dan as grazas pola visita, son completamente impermeables e te obrigan a limparte aos pantalóns. Comer chocolate (con ou sen pan :), falar unha tarde de moito frío e que saia vapor da túa boca... e a risa, ter ou provocar en alguén un ataque de risa dos fortes, dos que fan saltar as bágoas e doer o abdome.

Chegar ás seis da mañá e deitarte con ese pitido nos oídos que che recorda que foi unha boa festa, o ruído que se produce ao roer unha mazá, ou o das landras e as follas secas rompendo ao camiñar por unha carballeira no outono. O ronronear dun gatiño sobre o teu colo e o son das burbulliñas de embalar ao estoupalas cos dedos.


Vivo aproveitándome dos pequenos praceres da vida, e non só dos que me regalan o olfacto, a vista ou o oído, senón tamén da cama, xa que a maioría dos praceres se atopan entre as sabas e o colchón. Espertar e saber que aínda che quedan moitas horas para durmir, pensar que ao día seguinte é luns, e que sexa domingo. Abrir os ollos no medio dun soño agradable e ser capaz de volver durmir e continualo. Meterse na cama con sabas novas... e o maior pracer de todos, de TODOS: intentar durmir un día de moita calor e darlle a volta a almofada para apoiar a cara no lado frío. 

Hai máis froita no champú dos ricos que no froiteiro dos pobres. - Los Edukadores

L.

3 comentarios:

  1. Que boa eres facendo o que fas, hostias.

    ResponderEliminar
  2. Sigues sabendo que dicir! Que aínda que non o pareza, é algo salientable.

    ResponderEliminar
  3. Unha vez máis quedo abraiado coa túa forma de redactar. Fixeches dunha entrada que parecía comezar "mal", unha reflexión xenial dos "pequenos" praceres da vida. Moi boa Lau ;)

    ResponderEliminar