Tempus fugit.

Despois deste tempo, se é que sabedes algo de min, seguro que vos estades preguntando que serie de atentados contra a humanidade pode transformar a unha criatura que só come e caga, nunha persoa tan horrible coma min, coas ideas que me acompañan. Pois ben, teño que comunicarvos que non é problema meu, senón que é xeracional e vouvos explicar as circunstancias que nos levaron a el.

A nosa infancia comeza cos teletubbies, que son catro criaturas de xéneros indefinidos que, non contentos con ter nomes como “Po” ou “Lala” e ter un televisor incrustado no abdome, falan como se inxerisen estupefacientes diariamente, depositados (na miña opinión) por esa aspiradora nas teletorradas esas que almorzaban. Pola aspiradora... ou polo pequeno ese que decapitaron para facer o sol. Oe, que polo menos usaron a cabeza e non o cu, todo un detalle.

Vale, ata aquí normal, cada un que se meta o que queira, pero e que logo empezamos o colexio e aí as cousas empezan a poñerse chungas. Para comezar, obrígannos a comprar plastilina. Esa substancia que, sexa da cor que sexa, vai acabar mesturándose con todo o resto da gama cromática ata dar cor negro. Porque sexamos honestos, ti pensabas que podías separar as cores cando quixeras, pero rematabas cunha bola noxenta que lle intercambiabas amablemente ao compañeiro do lado polo seu taco de plastilina aínda intacto. E parece un xogo inocente de nenos, pero eu vin a algunha pequena comerse plátanos de plastilina, e algo ten que ter esa masa, porque cando chegaba o médico e nos pinchaba, a plastilina funcionaba como placebo. E si, ao mellor son paranoias miñas, pero que me dis do Fluor-kin? A todos nos mandaron ao baño enxaugar a boca con ese líquido rosa, e todos o acabamos tragando, agora non vos queixedes.  Igual que todos comimos algunha vez os palotes con papel. A parte nutritiva da golosina estaba na celulosa!

Logo había outros detalles, como eses punzóns que incitaban á violencia ou o xogo das cadeiras, ese xogo que nos obrigaba a camiñar co cu ladeado, así como a Duquesa de Alba na actualidade. Que mal rollo. O bo do colexio, era chegar a casa e cebarnos a nocilla mentres víamos Gatocan, Shin Chan ou Dragon Ball. Aquelo si que eran debuxos e aprendíase con eles, e non os de agora. E a nocilla, que nocilla! Non como agora, que grazas a ese fenómeno denominado “crise económica” nos vemos obrigados a mercar unha nocilla de marca “Hacendado” que nin sequera se pode untar do sólida que está. E máis tarde, chegou esa idade chamada adolescencia, esa etapa na que todos nos poñemos estúpidos perdidos.Con ela chegou a ESO e, moi ao noso pesar, introducíronnos nun instituto cheo de profesores que nos levaban 3 cabezas de altura, e de rapaces maiores ca nós que fumaban na porta do centro aos que lle tiñamos moito medo. E nós, sabia especie evolucionada, corríamos cara as portas facendo tapóns humanos. Así tres ou catro cursos eh! Uns anos nos que a liberdade se alcanzaba cando te desfacías daquel parte que levaba escrita a túa falta de asistencia/orde a clase.

Eran anos bos, as SpiceGirls xa non soaban na radio e David Civera estaba esquecido, pero non eran anos eternos (excepto para Jordi Hurtado). Despois todo empeorou: o Xabarín xa non tiña cancións como “Estou na lavadora”, Pemán xa non daba o tempo na tele, o reggaeton chegaba aos nosos oídos, Belén Esteban operaba o fociño e o Tuenti transformábanos en canis. O logo de Antena3 pasou a ser laranxa e deixaron de emitir Pratos Combinados na galega! Con esta vida tan dura os adolescentes coma min optamos por conservar a esperanza de que a carta de Hogwarts chegara a nosa casa. Pero esta carta nunca chegou e o que nos queda a todos é seguir cara adiante asimilando a idea de que seremos pais duns rapaces que serán tan estúpidos coma nós ou máis! Pero... ser pai ou nai non é fácil e ao mellor chegamos a ser tan inútiles que nin iso sabemos facer, porque para ser pai hai que ter ben claro que só hai dúas letras que dominan a túa vida como proxenitor. Dúas letras! Da igual o que o teu fillo che escriba nun SMS, pode contarche que perdeu un ollo enfrontándose a un antidisturbios ou mesmo pode aparecer o alcalde do pobo na túa porta dicíndoche algo como “a túa filla xa debe de ir moza e ti tes a contribución sen pagar”. Se es un bo pai, farás uso desas dúas letras e diraslle “Ok”.

E ser nai é incluso máis difícil! Porque non sei vós, pero eu estou segura de que cando diga “a que vou eu e o atopo” non o vou atopar. E se non atopas cousas perdes o teu dereito como nai, e punto. Igual que se non sabes cambiarlle o xénero sen criterio ás palabras chave dunha situación. “Pero que secuestro nin que secuestra, a que vou eu e o atopo!”.

Un máis un non sempre son dous.

Odio as matemáticas, e ti estou segura de que tamén.. As matemáticas só nos supoñen ecuacións, incógnitas, problemas e solucións. Quizais o noso verdadeiro problema non é o que o libro de matemáticas nos plantexa, ao mellor o problema que nós temos é que non nos damos de conta de que son os números os que rexen o Universo, de que son importantes para absolutamente todo. Pero hai algo peor: os números son fríos, exactos e calculadores. 

Sempre optamos por dicir que os números son só iso, números. A cousa cambia cando son eses números os que significan que non poidas dar unha aperta a quen queres ou vivir ao lado de quen queiras. Os números, que de primeiras tendemos a crer que non importan nada, son os que poden destruír todo aquilo que queres, facendo que abandones os teus soños. Aquilo que levas querendo ser dende que eras un neno, pode que nunca máis chegue a ser algo máis alá de un soño, e iso determínao un número.

Son eses mesmos números a distancia que nos impide ver cada día a alguén, son ese peso que marca a báscula, son as túas notas e cualificacións, eses 18 anos que determinan a túa madurez aos ollos da xente, sen importar o que vivises nun pasado. Os números son as horas, as datas, as estacións do ano, as cancións dun disco. Son o frío e o calor que faga, sen importar o que ti sintas por dentro.

Os números son demasiado crueis. escóndense detrás das persoas e van matándoas aos poucos, pero o que os números non poden calcular son as ilusións, os amores, os medos e as esperanzas que esas persoas albergan.

Para previrnos de todo isto, supoño que dende pequenos nos ensinan que hai problemas, ecuacións e contas sen solución, porque ás matemáticas non podemos nin enganalas, nin destruílas. Sen embargo, hai cousas máis fortes que eses números. Porque da igual a distancia que vos separe se te están esperando, porque o importante non e o peso que marque unha báscula, senón como te sintas contigo mesmo. A túa madurez ou a túa intelixencia non veñen definidas polos números, senón polos teus actos. E estes actos están completamente na túa man, decídelos ti en cada momento. porque o importante non é a hora, é como brilla o sol nese momento. O máxico das datas non é o número, senón o recordo, a pegada que deixan en ti. E qque a importancia dun disco non reside no número de cancións que contén, senón no que cada unha delas che fai sentir. 

L.

Largade!

[Tradución dun artigo de Risto Mejide en El periódico.]

Largade dunha vez. Largade, si. Os que trincades, os que trincastes, os que permitistes que outros trincaran e os que aínda hoxe non facedes nada por que se deixe de trincar. Todos. Sobrades, de verdade, deixádenos en paz dunha puta vez.

Dades ASCO. A vosa falta de vergoña levou a nosa ata límites que xamais deberíamos ter coñecido. E agora cubrídesvos o cu entre vós, un cu que tedes tan sucio que ata as pústulas da vosa ignorancia vos invadiu o cerebro, e xa non é posible distinguir as vosas declaracións recheas de merda da peste que emana dunha bosta común.

Calade. Calade dunha vez. Deixade de contaminar os medios, as noticias e o noso estado de ánimo. Deixade de facer comunicados e rodas de prensa, disolvede tódolos acordos, deixade atrás os vosos privilexios e saíde coa cabeza ben baixa e as mans en alto.

Deixade de desanimar á xente. Deixade de dicirnos que todo foi pola nosa culpa. Deixade de tomarnos por imbéciles. Ah, e non vos atrevades a volver dicir que sodes un reflexo da sociedade na que vivides. Que se roubastes foi porque volo puxeron diante. Que sodes vítimas dun baleiro legal, dun entorno corrupto e dunha dubidosa moral. Que sodes reflexo da xente, representantes elixidos polo pobo. Vós non sodes pobo, vós sodes refugallos.
  

Devolvédeo. Devolvédeo todo. Os cartos, as propiedades, os cargos, as dietas, os sobresoldos, as comisións, a dignidade que aínda vos quede e a honra que algún día se supuxo que tiñades. E cando acabedes, devolvede a nacionalidade que se vos deu erroneamente. Porque non merecedes formar parte nin deste nin de ningún país. Non fagades nin as maletas, saltade pola borda, como as ratas, saíde nadando. E quen non saiba, que se foda. A dicir verdade, danos igual.

Pedide perdón. Desculpádevos. Ante todo aquel que votou. Ante todo aquel que pensa seguir votando. Porque eles crían nun sistema democrático que vós violastes, sodomizastes e puxestes do revés. Non, eu non vos concedo a presunción de inocencia, porque cando un deixa que certas cousas ocorran, acaba sendo cómplice aínda que só sexa por ignorancia, por desidia ou omisión.

E por último, largádevos, si, pero sen deixar rastro. Nin se vos ocorra nomear sucesores, nin xestores, nin primos segundos que quenten a vosa cadeira. Non teñades a cara dura de intentar deixar un legado, o voso único legado será a vergoña. E tampouco vos atrevades a interpoñervos NUNCA MÁIS entre a xente de ben e os seus lícitos obxectivos. Porque neste país aínda quedan cidadás, empresas e incluso algún político honrado que constrúe, que sigue loitando e que agora xa só ten unha misión: que non lles fodades a vida, que lles deixedes facer.   

Seguide crendo que non pasará nada, porque así quedara menos para que pase. 

L.