Situacións incómodas

Unha situación incómoda é aquela na cal unha das persoas que interveñen nela se sinte avergoñada e/ou humillada por non saber que dicir ou por arrepentirse do xa dito ou feito.

O outro día estaba eu saíndo do cuarto de baño dun edificio e atopeime cun señor que estaba falando só. Eu intentei pasar desapercibida pero o home miroume e dixo “estamos aquí ensaiando o meu amigo e eu”. Eu non sabía que dicirlle, non sabía se ese home era tolo ou humorista, polo que optei por dicir “Ah K”. E esta é a primeira das situacións incómodas da miña vida.  

Situación incómoda número dous: Ti estas nun ambiente normal e relaxado falando con alguén sobre calquera cousa e nun intento de interesarse pola vida do outro preguntas algo como “e logo teu pai de que traballa?”. O que en principio parece unha pregunta sinxela que se resolve cunha sinxela resposta (que nos tempos de agora soe ser “ah, pois está no paro”) pasa a ser unha horrible situación para ti cando che responden “meu pai está morto”. Neste momento, ti podes facer dúas cousas, dicir “pois o meu ten vacas” e quedar como un cabrón insensible, ou quedar como un imbécil sensible dicindo “Ah K” . Non hai unha boa resposta, nunca.

Situación incómoda número tres: Estás esperando o bus, por poñer algún exemplo, e entón alguén da parada rompe o xeo desta forma:

-Ola, como vas?

+Pois ben, non podo que…

-Si eu tamén ben, esperando o bus.

+E eu, ultimamente tar…

-Vale, falamos logo.

E entón o tipo colga o teléfono e mírate con cara de “e ti porque me falas?”, e ti, que descobres que fixeches o ridículo mentres pensabas que tiñas amigos, míralo con cara de “Ah K”.

Situación incómoda número catro: Estas cunha amiga de compras. Ela colle a roupa que quere e diche “espérote no probador”. Ti, cando xa tes escollida a roupa, berras nos probadores o nome da túa amiga e diche “aquí”, que xa me dirás ti que tipo de referencia espacial é “aquí”, pero guíaste polo son da súa voz e abres a cortina do probador dicindo “mira collín estes pantalóns…” e descobres que abriches a cortina que non era e que a persoa que está ocupando ese probador te mira e che di “ESTÁ OCUPADO!” e ti, coa cortina aberta e todo o mundo mirándote, dis… “Ah K”

Situación incómoda número cinco (e non imos facer rimas obscenas): É ben sabido por todos que mola mirar e tocar os móbiles de última xeración que están na exposición dos comercios. Por iso, é ben sabido por tódolos comercios que deben poñerlles alarma. As alarmas son uns dos principais obxectos que dan lugar a situacións incómodas, porque cando ti pensas “buah tío mira o Iphone 4” e o colles, a alarma empeza a soar por erro, pero iso a xente non o sabe e por iso todos te miran como se foses unha ladroa. Logo, ven o dependente da tenda e diche “non te preocupes, a alarma soa sen querer” e ti, humillada completamente ante tódalas persoas que te están mirando, dis “Ah K”.

(isto tamén é aplicable cando ao saír dunha tenda a alarma pita e a caixeira che di “debe ser a tarxeta de crédito”, pero a situación económica non permite ter tarxetas de crédito así que aforro poñela)

Situación incómoda número seis: Dous dos teus amigos discuten acaloradamente e ti estás alí no medio intentando que a discusión non che afecte, pero todos sabemos que o vai facer, porque nalgún momento da discusión un dos amigos che vai dicir “A QUE TEÑO RAZON?” e o outro engadirá “A QUE TEÑO RAZÓN EU?” e ti, que nin queres dar a razón nin sabes quen a ten, limítaste a dicir “A min non me metades nas vosas cousas!”, pero vaia, que tamén poderías contestar “Ah K” para que a miña entrada teña algo máis de sentido.

Situación incómoda número sete: Os ruídos que parecen o que non son, e incluso os que son o que parecen. Peidarse e algo moi natural que todo o mundo fai, pero cando o fas non o recoñeces, e cando non o fas sempre haberá algún ruído producido polo rozamento de dous corpos que fará que a xente do teu redor te mire como se foses un porco, pero un porco moi natural. Ti, que sabes que o pensan, intentas deixar o suficientemente claro que ningún gas saíu do teu corpo, e entón poste nervioso e dis “Eh, que non fun eu, que foi a cadeira! Vaia, que a cadeira non peidou porque as cadeiras non poden facelo, pero e que non foi un peido, foi a cadeira ao moverse, xa sabes, así” e intentas volver reproducir o son que desencadeou esta incómoda situación pero non che sae e claro, a xente pensa que mentes e diche “Ah K” e sepárase uns poucos metros de ti.

Situación incómoda número oito: A profesora máis seria e correcta que tes pon unha película na clase na cal hai unha escena sexual. Creo que non necesita máis explicación que a de que a cara de todos é de “Ah… K”

Situación incómoda número nove: Consiste en facer un comentario dalgún descoñecido pola rúa e facelo demasiado alto:

-TÍA MIRA QUE PEDAZO ORELLAS TEN ESE CHAVAL!

E efectivamente o rapaz ten orellas, e sexan grandes ou pequenas oíute, polo que te mira cunha cara ameazante e tanto ti como a persoa á que llo dixeches vos quedades con cara de… xa sabes, de “Ah K”

Situación incómoda número nove punto cinco: O mesmo que antes, pero esta vez controlas o teu volume de voz e dislle ao teu amigo “mira disimuladamente ao home que tés detrás, xa verás que orellas máis grandes”. A persoa a quen llo dis non mira disimuladamente e como non o home, que ten orellas pero tamén ollos, deuse conta e volveu ocorrer o mesmo ca antes, coa mesma cara de “Ah K”.

E por último, a situación incómoda número dez: É o teu aniversario e regálanche algo. Ti abres o paquete diante de quen cho regalou e descobres que dentro hai…poñamos por exemplo… un chaleco de pelo de leopardo. Cando o abres pregúntanche “Que, gústache? Custounos moito elixilo.” E ti, que mentes coma o cu, dislles “Ah K. Si…é bonito…orixinal…” E non o sacas do armario nunca máis na vida.

Xa sabedes, podedes comentar as vosas situacións incómodas e opinar sobre as miñas. Grazas pola visita e ide pola sombra!


"Nunca rompas o silencio se non é para melloralo"-Ludwig van Beethoven


L.

De que cor é un camaleón mirándose no espello?

Praia, odiado lugar.

Continuemos falando do verán. Eu creo que a maioría de nós pensamos no verán e vennos á mente a imaxe da praia, unha imaxe máis ou menos así:

Pero esta imaxe non se corresponde para nada coa realidade. A praia da foto parece divertida, ou polo menos relaxante, cando en realidade unha praia non é divertida, e moito menos relaxante. A praia é unha das cousas menos relaxantes do mundo porque incluso non estando nela o pasas mal, como a noite anterior, que dormes pensando “Oxalá mañá faga bo día”, e ao día seguinte segundo espertas abres a persiana e… FAI BO DIA! Neste punto comezas a experimentar unha sensación parecida á relaxación, pero que remata rapidamente cando comezas a ver que a túa familia está recollendo as cousas para ir á praia.

Na túa mente a idea de preparar as cousas para ir á praia limítase a coller unha toalla e unha muda, pero cando vas gardar as túas cousas, que son só dúas, comezas a ver que a túa familia está metendo tantas cousas na maleta do coche que parece que ides ao Xapón un mes. Entón, ti comezas a pensar que ao mellor che fan falta máis cousas que unha toalla e inclúes  na túa equipaxe cousas cas que te podes entreter: uns pasatempos, unha revista, algo para  escoitar música, uns panos de papel… E se a isto lle engadimos que túa nai vai engadir tamén varias cousas inútiles como a gorra que nunca ninguén pon ou as gafas de auga, pois é ben sabido por todos que nunca se ve un carallo debaixo da auga do mar, ademais de que lles entra auga e che apertan tanto que os teus ollos temporalmente seméllanse aos de Ozil.

Unha vez que na maleta do coche xa se encontra todo o que pode resultar necesario nunha viaxe polo Sáhara, a alguén se lle acorda que ao mellor podíamos meter algo para xogar en familia, polo que se meten tamén diversos xogos de propaganda: as pás, o disco, as raquetas de bádminton, a pelota…

Cando por fin comeza a viaxe interminable, que pode estar acompañada polos “éxitos do verán” na radio, comezas a percibir que o ceo que antes estaba azul comeza a poñerse gris e caen gotiñas no cristal do coche e para intentar amañalo, alguén da túa familia di “as gotas estas nada eh, que non é que chova, é que xa estamos cerca do mar e salpica”.

Aínda así, a familia segue adiante. Cando chega por fin á praia instálase e cada un ponse a facer algunha cousa aburrida, normalmente ler. Ti, como adolescente moderno, déitaste na toalla e intentas entreterte con música, pero as areas comezan a invadir a túa toalla e encima túa nai bótache crema solar, que di que se absorbe pronto pero é todo mentira. Logo volves deitarte, pero a crema favorece que se che peguen as areas e rematas parecendo unha croqueta andante.

Cando xa estás canso de derreterte ao sol cos ollos pechados, poste a observar as personaxes que hai por alí cerca e dáste conta de que a praia non é como a imaxe que tiñas na túa mente ao principio porque alí non hai nin rapaces guapos facendo surf nin rapazas ao estilo Pamela Anderson. No seu lugar, hai outro tipo de personaxes,  entre elas as señoras que se levantan para ir mollar os pés (e logo a caluga) e levan en todo o cu marcada a cadeira na que estiveron sentadas ou as que fan topless, que non son agradables de ver, ou outras personaxes como os señores que teñen tanto pelo que parecen osos, as nenas pequenas que van correndo e fan buratos na area para mexar neles e nenos que xogan á pelota e acaban tirándoche máis area aos ollos.

Ti, que non sabes que facer e aínda estás coa dixestión (pode durar entre media hora e 3 horas, dependendo da nai que teñas) decides que vas xogar a algo, pero isto tamén é un fracaso porque a ver, o xogo das raquetas a naide se lle dá ben, non imos enganarnos, e se xogas á pelota acabas suando coma un porco e indo por ela ao quinto inferno, así que despois de intentalo sen éxito, vas á auga.

Na auga normalmente hai pequenos saltando ondas e señoras queixándose de que “a auga está conxelada, o outro día estaba máis quentiña” e é verdade, está conxelada, pero é mentira que o outro día estivera máis quentiña, porque SEMPRE está fría. Ti nun acto que semella ser heroico e despois de mollar o pescozo e os pulsos, tíraste de golpe e cando xa non sentes as pernas, volves á toalla intentando que non se che peguen areas máis que nos pés. Despois de andar media praia ata onde se instalou a túa familia para que non os pillara a subida da marea (tan lonxe non os pillaría nin a subida do IVA) ti vas cheo de areas, claro, e comezas a secarte e a intentar cambiarte de roupa sen que as señoras que te rodean te vexan e unha vez que o consegues e que pos a chaqueta esa que ti non querías levar pero que túa nai meteu igual no coche, volves á casa morto de fame, cheo de areas e sen ganas de volver á praia no que queda de verán porque a actual imaxe que ti tes da praia e outra bastante diferente á do principio, algo así:

Unha imaxe vale máis que mil palabras.

 P.D: Grazas a Nelly por aportarnos tanta alegría na foto e por non denunciarme. Grazas tamén ás señoras que saen nela, especialmente á da cruz nas costas.

E ademais... CHEGAMOS ÁS 1000 VISITAS! Grazas a todos por entrar e por comentar, incluso aos anónimos, e grazas sobre todo por darlle de comer aos peixes, sei que é o que máis vos gusta ;)

"O tempo viaxa e soa a ciencia ficción, pero viaxamos no tempo tódolos días. Un recordo da infancia transpórtanos ao pasado, un desexo lánzate directamente ao futuro. O que é realmente difícil é manterse no presente, estar aquí e agora."

L.