Un máis un non sempre son dous.

Odio as matemáticas, e ti estou segura de que tamén.. As matemáticas só nos supoñen ecuacións, incógnitas, problemas e solucións. Quizais o noso verdadeiro problema non é o que o libro de matemáticas nos plantexa, ao mellor o problema que nós temos é que non nos damos de conta de que son os números os que rexen o Universo, de que son importantes para absolutamente todo. Pero hai algo peor: os números son fríos, exactos e calculadores. 

Sempre optamos por dicir que os números son só iso, números. A cousa cambia cando son eses números os que significan que non poidas dar unha aperta a quen queres ou vivir ao lado de quen queiras. Os números, que de primeiras tendemos a crer que non importan nada, son os que poden destruír todo aquilo que queres, facendo que abandones os teus soños. Aquilo que levas querendo ser dende que eras un neno, pode que nunca máis chegue a ser algo máis alá de un soño, e iso determínao un número.

Son eses mesmos números a distancia que nos impide ver cada día a alguén, son ese peso que marca a báscula, son as túas notas e cualificacións, eses 18 anos que determinan a túa madurez aos ollos da xente, sen importar o que vivises nun pasado. Os números son as horas, as datas, as estacións do ano, as cancións dun disco. Son o frío e o calor que faga, sen importar o que ti sintas por dentro.

Os números son demasiado crueis. escóndense detrás das persoas e van matándoas aos poucos, pero o que os números non poden calcular son as ilusións, os amores, os medos e as esperanzas que esas persoas albergan.

Para previrnos de todo isto, supoño que dende pequenos nos ensinan que hai problemas, ecuacións e contas sen solución, porque ás matemáticas non podemos nin enganalas, nin destruílas. Sen embargo, hai cousas máis fortes que eses números. Porque da igual a distancia que vos separe se te están esperando, porque o importante non e o peso que marque unha báscula, senón como te sintas contigo mesmo. A túa madurez ou a túa intelixencia non veñen definidas polos números, senón polos teus actos. E estes actos están completamente na túa man, decídelos ti en cada momento. porque o importante non é a hora, é como brilla o sol nese momento. O máxico das datas non é o número, senón o recordo, a pegada que deixan en ti. E qque a importancia dun disco non reside no número de cancións que contén, senón no que cada unha delas che fai sentir. 

L.

Largade!

[Tradución dun artigo de Risto Mejide en El periódico.]

Largade dunha vez. Largade, si. Os que trincades, os que trincastes, os que permitistes que outros trincaran e os que aínda hoxe non facedes nada por que se deixe de trincar. Todos. Sobrades, de verdade, deixádenos en paz dunha puta vez.

Dades ASCO. A vosa falta de vergoña levou a nosa ata límites que xamais deberíamos ter coñecido. E agora cubrídesvos o cu entre vós, un cu que tedes tan sucio que ata as pústulas da vosa ignorancia vos invadiu o cerebro, e xa non é posible distinguir as vosas declaracións recheas de merda da peste que emana dunha bosta común.

Calade. Calade dunha vez. Deixade de contaminar os medios, as noticias e o noso estado de ánimo. Deixade de facer comunicados e rodas de prensa, disolvede tódolos acordos, deixade atrás os vosos privilexios e saíde coa cabeza ben baixa e as mans en alto.

Deixade de desanimar á xente. Deixade de dicirnos que todo foi pola nosa culpa. Deixade de tomarnos por imbéciles. Ah, e non vos atrevades a volver dicir que sodes un reflexo da sociedade na que vivides. Que se roubastes foi porque volo puxeron diante. Que sodes vítimas dun baleiro legal, dun entorno corrupto e dunha dubidosa moral. Que sodes reflexo da xente, representantes elixidos polo pobo. Vós non sodes pobo, vós sodes refugallos.
  

Devolvédeo. Devolvédeo todo. Os cartos, as propiedades, os cargos, as dietas, os sobresoldos, as comisións, a dignidade que aínda vos quede e a honra que algún día se supuxo que tiñades. E cando acabedes, devolvede a nacionalidade que se vos deu erroneamente. Porque non merecedes formar parte nin deste nin de ningún país. Non fagades nin as maletas, saltade pola borda, como as ratas, saíde nadando. E quen non saiba, que se foda. A dicir verdade, danos igual.

Pedide perdón. Desculpádevos. Ante todo aquel que votou. Ante todo aquel que pensa seguir votando. Porque eles crían nun sistema democrático que vós violastes, sodomizastes e puxestes do revés. Non, eu non vos concedo a presunción de inocencia, porque cando un deixa que certas cousas ocorran, acaba sendo cómplice aínda que só sexa por ignorancia, por desidia ou omisión.

E por último, largádevos, si, pero sen deixar rastro. Nin se vos ocorra nomear sucesores, nin xestores, nin primos segundos que quenten a vosa cadeira. Non teñades a cara dura de intentar deixar un legado, o voso único legado será a vergoña. E tampouco vos atrevades a interpoñervos NUNCA MÁIS entre a xente de ben e os seus lícitos obxectivos. Porque neste país aínda quedan cidadás, empresas e incluso algún político honrado que constrúe, que sigue loitando e que agora xa só ten unha misión: que non lles fodades a vida, que lles deixedes facer.   

Seguide crendo que non pasará nada, porque así quedara menos para que pase. 

L.

Hoxe, a 16 de maio, podo dicir que sobrevivín ao peor de 2º de bacharelato. Aínda me quedan uns días, pero xa volvo escribir pronto eh, XA VOLVO!