Xubilados futuros.

Atención: esta entrada pode conter trazos de frutos secos e ofensas á xuventude actual. 

Hoxe alguén dicía en Twitter que faltaban 46 días para que se acabase o mundo, e isto fai que eu me plantexe unha cousa: esta moi ben que os maias en vez de facer sudokus se poñan a calcular cantos días lle quedan ao mundo, é un cálculo tan sinxelo coma o que se fai no buscaminas, e eu comprendo que matasen o tempo así. Oe, que cada un fai o que quere no seu tempo de ocio, mira como ninguén se mete co Congreso Internacional de Observadores de Nubes (feito verídico) , pero tamén che digo que espero que acerten, porque xa non é só que vaia eu perder tódalas horas que me paso estudiando cousas que non me interesan en absoluto e me van valer para menos aínda...O importante é que, se o mundo non se acaba, as xeracións "nini" e "cani" chegarían a xubilarse algún día, e sei que para xubilarse primeiro hai que ter traballo, e sei que iso sería raro, pero cousas máis raras pasaron! E senón, mira ti isto:
Ao que iba...Xubilados, iso, xubilados. Imaxínate ti a típica imaxe da xubilada que está sentada nun banco do parque un día de inverno, co carriño da compra a un lado, coas lubas, o pucho e a gabardina subida ata o pescozo, dándolle pan ás pombiñas. Agora aplícalle a esa imaxe un filtro de Instragram. Todo é moi sentimental e moi perfecto, non? Pois agora imaxínate iso 50 anos despois, substituíndo a señoriña adorable por unha vella sen lubas nin pucho nin falda de máis de un palmo de longa, co piercing da bola blanca no beizo e os morros desproporcionadamente saídos de sacalos tanto para fóra nas fotos do Tuenti. E falando do Instagram... Agora, as fotos son da comida de cada día, pero para daquela as fotos serán de cuncas de sopa e dentaduras postizas ao lado, e ninguén quere ver unha foto dunha dentadura postiza en 300 perfís diferentes. Eu aínda diría máis... ninguén quere ver unha foto dunha dentadura postiza.

Meu avó esta xubilado, e como mecánico argalleiro que foi, aproveita a xubilación, entre outras cousas, para ferreguellar no taller e facer incubadoras, máquinas de amasar, reconstruír un chimpín e tal e cual. Pero agora ti eso telo que trasladar á situación de un chaval que se pasa a vida gastando os cartos en pezas para o coche, aleróns "thos wapos" e uns altavoces do tamaño dos aros que levan as súas mozas nas orellas. E cando sexa vello... que vai facer? Tunear o tacataca? Poñerlle óxido nitroso á cadeira de rodas e unhas llantas cromadas? Iso pode acabar realmente mal.

E logo empezaríamos a ver como as señoras escribirían no Facebook "Ste SaBadOohh kEdaDahh n l aMbUlaToRiioO kn lA pEñUkiiHhh toOa MalOtaah!...]]*" e claro, acabaríamos todos emigrando á Antártida...Disque alí non existen tales personaxes, e se existen, supoño que con tan pouca roupa o frío fará ben a súa labor conxeladora.

E por último, apuntar que os avós agora falan das películas en blanco e negro de vaqueiros, dos nenos que cantaban flamenco e do programa de Jordi Hurtado, pero despois falaránlles aos netos de Gandia Shore, da película de American Pie e... en vez de Sintrom ou insulina, non quero saber o que se chutarán.
Podo concluír despois de todo isto, que oxalá que os maias tiveran uns bos ábacos para contar os días que lle quedaban ao mundo, porque senón o futuro será, cando menos, diferente. 


"Temo o día en que a tecnoloxía sobrepase á nosa humanidade: o mundo só terá unha xeración de idiotas"- A. Einstein

L&C

V... de Vendetta.

Recorden, recorden, o cinco de novembro: Conspiración, pólvora e traizón... Non vexo a demora e sempre é a hora para evocala sen dilación. 

¡Boas tardes, Londres! Permitídeme que, primeiro, me desculpe pola interrupción. Eu, como moitos de vostedes, aprecio a comodidade da rutina diaria, a seguridade do familiar, a tranquilidade da monotonía. A min gústame tanto como a vós. Pero co espírito de conmemorar os importantes acontecementos do pasado (normalmente asociados coa morte de alguén ou co fin dalgunha terrible e sanguenta batalla e que se celebran cunha festa nacional), pensei que poderiamos celebrar este 5 de novembro (un día que, lamentablemente, xa ninguén recorda) tomándonos 5 minutos da nosa complicada vida para sentar e falar un pouco. Hai, claro está, persoas que non queren que falemos. Sospeito que, neste momento, estarán dando ordes por teléfono e que homes armados xa veñen de camiño.

Por que? Porque mentres poidan utilizarán a forza. Para que o diálogo? Sen embargo, as palabras sempre conservarán o seu poder, as palabras fan posible que algo tome significado e, se se escoitan, enuncian a verdade. E a verdade é que neste país algo vai moi mal, non? Crueldade e inxustiza, intolerancia e opresión. Antes tiñas libertade para obxectar, para pensar e dicir o que pensabas. Agora, tes censuras e sistemas de vixiancia que nos coartan para que nos conformemos e nos convirtamos en sumisos. Como puido ocorrer isto? Quen é o culpable? Certamente, uns son máis responsables que outros, e terán que rendir contas. Pero a verdade sexa dita, se están buscando un culpable, só teñen que mirarse ao espello.

Por que o fixeche? Porque tiñas medo. E quen non? Guerras, terror, enfermidades. Había unha plaga de problemas que conspiraron para corromper os vosos sentidos e zugarvos o sentido común. O temor puido con vós e, presas do pánico, acudístedes ao actual líder, Adam Sandler. Prometeuvos orde, prometeuvos paz. E todo canto vos pediu a cambio foi a vosa silenciosa e obediente sumisión. Onte á noite intentei poñer fin a ese silencio. Onte á noite destruín o Old Bailey para recordar a este país o que esqueceu.

Fai máis de catrocentos anos un gran cidadán desexou que o cinco de novembro quedara gravado na nosa memoria. A súa esperanza era facer recordar ao mundo que xustiza, igualdade e liberdade son algo máis que palabras; son metas alcanzables. Polo que se non abren os ollos, se seguen alleos aos crímenes deste goberno, entón suxírolles que permitan que o cinco de novembro pase sen pena nin gloria. Pero se ven o que eu vexo, se sinten o que eu sinto e se perseguen o que eu persigo, entón pídovos que vos unades a min, dentro dun ano, diante das portas do parlamento. E xuntos farémoslles vivir un cinco de novembro que xamais, xamais ninguén esquecerá.

"Remember, remember, the Fifth of November: the gunpowder treason and plot... I know of no reason why gunpowder treason should ever be forgot."

V de Vendetta

Eche o que hai!

Uoooola! Imaxínate só por un momento que agora estivera prohibido saír á rúa coas bragas de cor vermello, ou que non se puidera entrar nun baño público por ter un lunar no brazo dereito, ou que...eu que sei, que non se puidera ir a clase con pantalóns. Vale, isto non é un bo exemplo porque nalgún caso sería perfecto! Aínda que noutros...noutros sería algo coma isto:

O caso é que o pasado xoves en Madrid aprobouse unha nova lei que di que un dos requisitos para poder ser taxista é "non padecer enfermidades infecto-contaxiosas ou impedimento físico ou psíquico que imposibilite ou dificulte o exercicio normal da profesión". Iso en principio parece unha lei obvia, porque se a ninguén lle gusta saír do taxi coa carteira vacía, menos lle gusta saír cunha tuberculose ou algo así, supoño eh, non sei, hai xente para todo. POIS NON! NON É OBVIA! E non o é porque esta lei inclúe tamén á xente con VIH ou con outro tipo de enfermidades de transmisión sexual. Eu non quero pasarme de lista, pero nos meus tempos ser taxista só consistía en conducir un taxi, non? Pois logo... non o entendo.

O noso goberno é admirable, as nosas leis son envidiables e Mariló Montero é...unha presentadora de televisión "moi tranquila", según ela, porque os órganos dun asasino doante non van ser transplantados. E non foi dicir que levaban asociada a alma do tipo? Isto recórdame ao capítulo dos Simpsons no que Homer se transplanta o pelo de Snake e se volve malo. Creo que o repetiron tantas veces en Antena3 que a pobre muller acabou créndoo, así que espero que non vira moitas veces tamén ese no que Burns tapa o Sol, senón imos fodidos. 

E é que o mundo vai moi mal, moi moi mal. Xa dixo o rei que "España dende dentro dá ganas de chorar" Di que si Juancar! Di que si! Se tes toda a razón do mundo! De verdade, e que temos un rei que cae moi, moi ben! Se con xente así dá gusto.

O que está claro é que podería ser peor. Vale, xa sei que cada día 170 persoas aproximadamente están perdendo a súa casa e todo o que teñen, véndose na rúa cos fillos e coas cazolas ao lombo, e que unhas 40.000 persoas no mundo morren de fame cada día, sei tamén que existe Justin Bieber e que nos goberna un home que ten a barba e o pelo de diferente cor, e que se está a suicidar xente porque non soporta vivir na puta miseria, que hai 142 millóns de nenas casadas que nin sequera teñen 18 anos e que a xustiza ten tanto de xusta como Falete de muller...

Pero non vos preocupedes, porque todo ten a súa parte boa...ou a menos mala. Por exemplo, coa cola do paro agora non te tes que molestar en chamar a alguén para saber donde está, porque xa sabes que vai estar alí. E por suposto, non te tes que comer a cabeza con "Donde está Wally?" Porque xa sabes donde está, na cola do INEM. Ademais, sempre vai haber unha parte divertida e educativa de todo, e neste caso é esta:

"Se os galegos fósemos dinosaurios, votaríamos ao meteorito."

L.

P.D: Se alguén quere algunha foto das da dereita en maior tamaño, ou quere propoñer, comentar, regalar ou pedir algo, que me escriba un correo a laura[arroba]lucus.org!